Скачать книгу - Kitabxana

heç nə götürə bilməmişdilər və elə öz canlarını götürübqaçmışdılar. İlk aylar haralara getmədilər; o vaqonda,bu çadırda, o tövlədə, bu məktəbin uçuq-sökük binasındayaşadılar; axırda kəndin ağsaqqalları yığılıb sözübir yerə qoydular, gəldilər bu düzəngahda yurd saldılar;qaçqınkomdan gəlib dedilər ki, burda olmaz; heçbir kommunikasiya vasitəsi yoxdu buralarda. Nolsunarxın qırağıdı? Həm də ermənilərin otuz kilometrliyidi,təhlükəlidi. Amma Məmmədin atası, həmin o qəlyançəkən Abbas kişi qətiyyətli kişiydi və dedi ki, yamənim və ailəmin meyidini görəcəksiniz, ya da bizburda yurd salacağıq, kəndimizə yaxın olaq. Və bunuda o ümidlə demişdi ki, bu gün-sabah erməniləriqovacağıq, gedib oturacağıq evimizdə. Amma o bugün-sabah, bu bugün-sabah, oldu düz doqquz il. Və bugün bu nöyüt lampasının zəif-zəif işıqlatdığı çadırıniçində qovrulan Mənzər yatsaydı yuxusuna dagirməzdi ki, bir gün o, çadırda bax beləcə, həkimsizfilansız,mamasız-mamaçasız uşaq doğacaq. Və buuşağı yeddi il gözləsə də, yeddi ilin bütün ağrı-acısı,soyuğu-sazağı, xiffəti-intizarı canına-sümüyünə işləsədə, düşünürdü ki, axır ki nəsə olmalıdı, belə qalmaz.Ona görə də dözürdü; lap bəzən yeməyə bir şeytapmırdılar, yenə də deyirdi ki, ruzu Allahındı, o bilənməsləhətdi. Allahın bildiyi məsləhəti isə bu çadırdangizlətmişdilər; bu çadıra onun qətiyyən dəxli yoxuydu.Bəzən anası da, qayınanası da, balaca qaynıVidadi də onlarla bir çadırda qalırdı. Ortadan pərdəçəkmişdilər; arvadlar ayrı, kişilər ayrı yatırdı. Və hələərə getdiyi bu yeddi ildə Mənzər əri ilə doyuncayatmamışdı; bəzən vəziyyət onların hər ikisini sarsıdır,əsəblərini sakitləşdirə bilmirdilər. Mənzər dinmirdi,çünki dili qısaydı; uşağı olmurdu. Uşaq olsaydı, başlarıqatışardı. Falçı qalmadı getməsinlər; Ağcabədidən,82