Скачать книгу - Kitabxana

ağ evAğ mələfədə çarpayı qorxuludur; yatırsan ölükimi, heç nədən xəbərin olmur. Bilmirsən duracaqsan,ya qalacaqsan orda; bayaqdan Ramin də ağappaqdöşəkdə bu ağ mələfəni üstünə çəkib səssiz-səmirsizuzanıb. İyirmi doqquz il qoru, müdafiə elə, bəslə, nazıilə oyna, bir əli yağda, bir əli balda olsun, sonra dauyusun bu çarpayıda. Sən də durub baxasan kənardan,əlindən heç nə gəlməyə. Oğlunun yatdığı çarpayınınböyründəki ağ zolaqlı divanda ayaqlarını qatdayıboturan Zinyət xanımın beynində qorxunc fikirlərdolaşırdı. Hələ yaxşı ki, evdə tək deyildi; gəlini və altıyaşlı nəvəsi Yağmur o biri otağa çəkilmişdilər.Çınqırlarını çıxarmırdılar, bu vəziyyətə öyrəncəliidilər.Zinyət xanım çarpayıdan qorxmağa başladı. Buçarpayı onun ərini də beləcə apardı; gecə yatdı, səhərdurmadı. Eşidənlər “asan və gözəl ölümdü” dedilər.Amma o, demədi; əri ilə yaşadığı otuz il ona otuz günkimi göründü. Otuz gün! Vəssalam. Bəs qalan günlər,aylar, illər hara getmişdi? İndi də bu suala cavabaxtarmaq zorundaydı. Az əvvəl bütün ruhunusilkələyən qorxu hissi ümidsizlik və pərişanlıqla əvəzolundu. O, oğlunun bu vəziyyətə düşməsini nə özü, nədə mərhum əri ilə bağlamaq istəmirdi. Əslində o,oğlunun öldürücü durumuna səbəb olmuş bu əlacsızxəstəliyin hələ özünün də dəqiqləşdirə bilmədiyibaiskarını qəzəb dolu son mühakimələrininbeşiyindəcə boğmaq istəyirdi. Hər ötən an onun əhvalıilə bərabər düşüncələrinə də yeni rənglər gətirirdi. Ona4