Скачать книгу - Kitabxana

O, məni çoxlu uşaqlar olan bir otağa apardı. Otağagirəndə özü kimi yumrusifət bir xalaya dedi:- Bahar, buyur götür, bu da təzədi... Tifillərininbiri də artdı.Bahar xala güldü, mənim əlimdən tutubuşaqlara dedi:-Uşaqlar, görün bizə necə qəşəng qız gəlib?Adın nədi, balaca?-Azərin...-Azərin, gəl sən də qoşul bax bu uşaqlara,görürsən, Natiqə, Flora, Nihad, Camal, Lyuba,Firdovsi, Andrey, Qətibə... necə gözəl şəkillərçəkirlər? Sən şəkil çəkə bilirsənmi?-Yox...-Onda biz sənə şəkil çəkməyi öyrədərik...Eləmi, uşaqlar?-.....Uşaqlar susdular. Hamı matdım-matdım mənəbaxırdı. Görəsən onlar mənə nə üçün belə maraqlatamaşa edirdilər? Yəni mən bu qədər maraqlıydım?Bahar xala mənə bir çarpayı göstərdi.- Bax, sən burda yatacaqsan...Pəncərənin yanında...Mən o pəncərənin yanında düz beş il yatdım; opəncərədən düz beş il həyətə, həyət darvazasına, ordanküçəyə, ordan da qəzet köşkünə baxdım. Atam bu evingiriş qapısının hardan olduğunu o köşkdə işləyənxoşsifət, qarabuğdayı əmidən soruşmuşdu; köşkünsahibi məni və atamı mehriban baxışlarla süzdü, əli ilədarvazanı göstərdi. Sonra “Allah köməyiniz olsun!”deyib bizi mərhəmət dolu baxışlarıyla düz darvazayaqədər ötürdü. Mən onu bir qədər atama bənzədirdim.Elə bilirdim hər səhər o köşkü açan əmi, atamabənzəyən əmi məni düşünür, atamı tanıyır, atamın43