Скачать книгу - Kitabxana

minbərə çıxmağa ixtiyarı olan yeganə molla Şıxəliəmidir; ona ilahidən elə bir avaz, elə bir səs verilmişdiki, bu avazı eşidəndə (istər sübh tezdən, istər günortanamazında, istərsə də axşam namazı vaxtı) adamıntükləri biz-biz qalxır, istər-istəməz onu dinləmək, onaqulaq asmaq istəyirsən. Mən isə hələ uşaqlıqdan busəsin sehrinə düşmüşdüm: Şıxəli əminin azan səsimənim içimi tərpədirdi; elə bilirdim ki, kənddə nəsə birhüznlü hadisə baş verir. Bu dəfə də bu hisslər mənitərk etmədi. Onun azan səsinin həzin sədaları altındadayımla mən həyətə girdik. Həmin axşam bütünqohum-əqrabanın bircə göz qırpımında bizə yığışması,onların maraq və sonsuz müəmma dolu baxışlarıaltında dayımın anama həyəcan dolu titrək səsləmüraciət etməsi yadıma düşdükcə ondan sonrakısəhnələri danışa bilmirəm. Bircə onu deyə bilərəm ki,xalam otuz il əvvəl poctxanadan qara kağız alandakəndin mərkəzindən ayaqyalın, başaçıq qaça-qaça necəgəlmişdisə, indi də beləcə həyətin tən ortasında o tərəfbutərəfə vurnuxur, hönkürtü vuran anama deyirdi:– Ay Məsmə, gördün, demədimmi mənimHeybətim də sağdı, ölməyib? O gələcək, baxarsan?Əkrəm onu harda olsa tapıb gətirəcək! Bəs axı əmanətaparmışdı onu!?...Atamın o məşum məktubundan iki ay sonraanam qəflətən vəfat etdi. O, bu dərdi özüylə qəbirəapardı. Abbas dayım Bakıda “KQB”də işləyən birgeneral dostuna bu məktub barədə məlumat vermişdi.Ondan xahiş etmişdi ki, atama vətənə, öz oğlu, qohuməqrabasıilə görüşmək üçün Sovet İttifaqına gəlməkdəkömək göstərsin. Dayım danışırdı ki, KQB generalı buəhvalatı ürək ağrısıyla qarşılamış, dayıma söz vermişdiki, Moskva ilə danışıb bu məsələdə əlindən gələnköməyi göstərəcək.162