Скачать книгу - Kitabxana

ROZİTTARozittanın iyirmi beş yaşı vardı; gözəl və imkanlıailədən olsa da ərə getməmişdi. Səbəbi çox sadəydi:hələ onun istədiyi tələblərə cavab verə biləcək bir ər,yaxud kişi yox idi. Bu tələblər sən deyən mürəkkəbdeyildi. Rozitta istəyirdi ki, onu sevən adamın xaricigörkəmi özü kimi gözəl olmasa da, daxilən mərhəmətlivə xeyirxah olsun. Həmin adam çirkin ola bilər, cavanvə yaxud yaşlı ola bilər, lap istəyir afrikalı olsun,amma ər olmaq üçün ilk növbədə kişi olmalıdır, kişi!Rozitta üç il idi ki, xarici dillər universitetinibitirmişdi, işləmirdi. Əslində iş ona heç lazım dadeyildi. Babasından ona, yeganə nəvəsinə elə bir mülkvə var-dövlət qalmışdı ki, bundan sonra əlli il dəişləməsəydi, bəs edərdi. Rozittanın babası Bakının yenimilyonçularından biriydi, ötən il xərçəngə tutuluböldü. Hələ sağ ikən bütün var-dövlətini gözəllikdəyeganə olan sevimli nəvəsinə bağışladı.Rozittanın ata-anası xarici ölkələrin birindəsəfirlikdə işləyirdi; ata-ananın başı işə elə qarışmışdıki, heç qızları yada düşmürdü. Valideynləri ona birneçə dəfə təklif etdilər ki, köçsün xaricə, onlarla birgəyaşasın. Amma qız tərslik elədi, Bakıda qalmağaüstünlük verdi. Bakı onun üçün dünyanın ən gözəlşəhəriydi; bu şəhərdə onun sevimli babası dəfnedilmişdi. Bundan başqa babasıyla illər boyu gəzibdolaşdığı bu şəhərin hər daşında, hər küçəsində, hərdöngəsində, hər xiyabanında belə Rozittanın şıltaquşaqlıq və yeniyetməlik xatirələri yaşayırdı. O, buxatirələrlə nəfəs alırdı; xatirələr onun üçün havaydı;Rozittaya elə gəlirdi ki, Bakıdan çıxıb getsə həmin oxatirələrlə dəhşətli bir faciə baş verə bilər; onda o daölə bilər. O isə ölmək istəmirdi, yaşamaq, mümkün132