Скачать книгу - Kitabxana

Menecer boğazına kip bağlamış sarı rəngli qalstukunubir qədər boşaltdı, yerində qurcalandı, narahat-narahatəlindəki mobil telefonu oynatmağa başladı, dedi:- Ya ne razreşayu... Tı...-Kto tı takoy?- Aygün çəmkirib onun sözünükəsdi.O biri qızlar elə bil indi anladılar ki, bu, nəsə ciddi vəxoşagəlməz söhbətdi...- Ya ne rebyonok... Sama reşayu... –qadın əlavəetdi.-Tfuuuu... İşə düşmədik?!!-menecer hikkəyləayağa qalxdı. – Tı panimayeş şto delayeş? Sən belə edəbilməzsən!!! Mı tebe denqi dayom... A şto ya skajuşefu, ha???- Sizin verdiyiniz qəpik-quruş heç mənim birhəftəlik xərcimi ödəmir! Denqi dayut!? O pulu havayıverirsiz bəyəm?Menecerin az qala gözləri hədəqəsindənçıxacaqdı; ona qəfildən, özü də heç vaxt belə sözlərdeyilməmişdi.- Bilirsən nə var? Sən bizimlə qayıdacaqsan,vəssalam... Bakıda özün bilərsən... İstəyərsən, yenəgələrsən, istəməzsən... lap Amerikaya çıx get...Şəhərdə razborka-filana qatılmaq istəmirəm... Özümdə bu saat səfirliyə xəbər verəcəm...Menecer qapını çırpıb getdi. Qızlar lap şokadüşmüşdülər. Heç kəs danışmaq istəmirdi. Yaqorxurdular, ya da yaşca bir qədər onlardan böyük olanAygündən artıq-əskik söz eşitmək istəmirdilər.Nəhayət, Aygün paltar şkafından bir kağızparçası götürüb qızlardan birinə uzatdı. Məktub idi.- Zoyka, bunu mamama çatdır... Mən qətiqərara gəlmişəm... Burda hamısını izah eləmişəm...Xahiş edirəm məni düzgün başa düşəsiniz... Mən öz35