Скачать книгу - Kitabxana

DÜZGÜN OLMAYAN HƏQİQƏTMüharibə qurbanlarına ithaf edirəm.Kənddə xalama “qarımış qız” deyirdilər. Camaatdanışırdı ki, min doqquz yüz qırx birin noyabr ayındansonra onun başına hava gəlib. Hərdən dükan-bazaraçıxan, yaxud məni bağçaya aparıb-gətirən xalamındalınca xısın-xısın pıçıldaşanlar da olurdu. BəziləriXanım xalanın həddən artıq sakit, qaradinməz, daimfikirli və kədərli olmasını qeyri-adi əlamət kimi qələməversə də buna qətiyyən inanmaq istəmirdim. Səbəbinifərli-başlı anlamırdım; hər halda, xalam haqqındagəzən bu söz-söhbətlər məni açmırdı; ona “qarımışqız” deyən adamlardan da zəhləm gedirdi.Xalam bizimlə bir həyətdə, anam və nənəmləbirgə yaşayırdı; onun səliqə-sahmanlı, zəhmətsevər vəqıvraq olması məni heyran edirdi. Heç vaxt onudanışıb-gülən görməmişdim. Hərdən mənə elə gəlirdiki, o, elə anadangəlmə lal doğulub. Bir gün anamdanbütün bunların səbəbini soruşdum; ümumiyyətlə, nəüçün evimizdə daim hüznlü bir sükutun yaşanmasısəbəbi ilə də maraqlandım. Yaxşı, deyək ki, atammüharibədən qayıtmayıb, buna görə anam iztirab çəkir;ərini cavan yaşında itirməyindən, dul qalmağından,üzünü görmədiyim atamın yeganə yadigarını - məniatasız böyütməyindən ağrılı-əzablı günlər yaşayır. Bəsxalam? Axı nə üçün ona “qarımış qız” desinlər, hə?Anam kədərli gözlərini mənə zilləyib dedi:– Sən hələ uşaqsan, danışsam, qəlbin paralanar....Çox keçmədi ki, nənəm bəzi mətləbləri mənəanlatdı: bayaq dediyim kimi, hələ müharibə vaxtıXanım xalanın nişanlısından qara kağız gəlibmiş və oda üz-gözünü cırmaqlaya-cırmaqlaya kəndinmərkəzindəki poçtxanadan payi-piyada ayaqyalın153