Скачать книгу - Kitabxana

uşaqlar başladı qusmağa; səhərədək su içdilər, qatıqiçdilər, qaytardılar. Və heç kəs bilmədi ki, bu yağıntərkibində nə vardı belə?Günlər bir-birini əvəz etdikcə Mənzər özündəkisürətli dəyişiklikləri daha tez-tez hiss eləməyə başladıvə nəhayət, hamıya gün kimi aydın oldu ki, Mənzər,yeddi ilin uşaq həsrətlisi artıq hamilədi. Qarnıböyüdükcə sevinirdi, gah ağlayırdı, gah da qəmli-qəmlidurub alçaqboylu dağların ətəyində görünən kəndlərinətamaşa edirdi.Kəndin düz on kilometrliyində bizim əsgərlərdurmuşdu; erməni əsgərləri isə kənddəydi; kənd birqədər yüksəklikdə yerləşirdi; ordan aşağını, düzəngahıgörmək çətin deyildi. Amma atəşkəsə görə ermənilərgüllə atmırdılar və həm də onlar atan kimi bizimkilərdə başlayırdı atmağa. Beləcə bir-iki saat atışandansonra atəş səsləri kəsilirdi və bir də görürdün tüstükəndi götürüb başına. Və yəqin ki, orda kiminsə ya ottayası, ya da evi yanıb külə dönəndən sonra bu tüstüərşə çıxırdı. Camaat danışırdı ki, ermənilərin vecinədeyil; onların kəndi deyil ki? Ev-eşikləri onlartikməyiblər ki, od düşən kimi tez söndürsünlər? Vəkəndin boş və sahibsiz qalmış evlərinin hansı birinə oddüşsəydi aram-aram yanıb kül olacaqdı.Mənzərin qardaşı «qoca kapitan» deyirdi ki,ermənilər bunu bilə-bilə edirlər; bizə yanğı versinlər,yəni ki, baxın, ay türklər, sizin tifaqınız gözünüz baxabaxaod tutub yanır; dağı belə çəkərlər ha düşmənə! Vəhərdən bu cəhənnəm istisiylə bacılaşan cin vururduqoca kapitanın təpəsinə, gedib girirdi səngərə,əsgərlərə deyirdi ki, «adam kişi olar, nə durub baxırsız!Dalınız yoxdu?! Verin bəri avtomatı, özüm gedəjəm!».Bax belə.Mənzərgil kənddən didərgin düşəndə özləriylə81