Скачать книгу - Kitabxana

Gəncədən beləni gəzib dolandılar. Bir aləm də pulxərclədilər, xeyri olmadı. Və biri dedi qızın böyrəklərixəstədi. Biri dedi ki, oğlanın böyrəkləri xəstədi. Nəisə... Hərə bir söz dedi və cavan ər-arvad vaxtından tezqocaldılar. Mənzərin üzü qırışlandı, barmaqlarıkobudlaşdı, saçlarına dən düşdü. Nə yaşı vardı ki!Cəmi iyirmi beş! Əri də onun kimi; bu yeddi ildəMəmməd elə bil yüz ton dərdi çiynində daşıyan yaşlıkişilərə bənzəyirdi. Üzü də tüklüydü həmişə. Mənzərləəri yaşdan asılı olmayaraq qocaldıqca onların ətrafındaolan doğmalar, yaxınlar, qohum-əqraba da elə bilonlardan güc alıb yaşlaşırdı. Və bu çadırın ətrafınayığışan adamların hamısı demək olar ki, yaşından qatqatqoca görünürdü. Bu «qocalar» və «qarılar» bu gün,bu qəribə yay gecəsi yurd dərdi çəkmirdilər; kənddəkibulanıq havanın hayında deyildilər. Bu adamlar doğuşgözləyirdilər və bu doğuş onlar üçün bəlkə də havadanvacib idi.Bu dəfə çadırdan Mənzərin anası Suğra xalaçıxdı; o, heç kəsə çımxırmadı, tələm-tələsik əlindəbürmələdiyi əski-üskü parçalarını tərli bədəninəyapışmış qırmızı-sarı zolaqlı donunun yaxalığınasoxdu. O biri əlində tutduğu iri, yumru ləyənçənihıqqıldaya-hıqqıldaya arxın qırağına tərəf apardı.Uzaqdan qaynanasını qan-tər içində bu vəziyyətdəgörən həsirə dirsəklənmiş Məmməd dik yerindənqalxdı; birdən-birə ona elə gəldi ki, bu, onun arvadının,yəni Mənzərin əlli yaşlı anası deyil. Bu, çadırın içindəağrıları ilə baş-başa qalmış Mənzərin sanki doxsanyaşlı, beli donqarlaşmış dopdoğmaca anasıdı; Suğraxala necə qocalmışdı, ay Allah! Məmməd bir anlıqdüşündü ki, yəqin qayınanası həmişə beləymiş; ammaarvad hələ diridi, əlli-ayaqlıdı; paltar yuya bilər, ya datəndirə od vurub çörək bişirə bilər…83