Скачать книгу - Kitabxana

Qapının zəngi çalındı. İşə bax e, elə indicə həmino «zəng» barədə düşünürdü və bir azca diksinən kimioldu, sonra xırıltılı-xırıltılı səslədi:– Gəl, açıqdı...İçəri qıvraq yerişli cavan bir oğlanla təxminənəlli-əlli beş yaşlarında bir qadın girdi. Qadın Lidiyaİvanovnanı bu vəziyyətdə görüb təəccübləndi.– Lidiya İvanovna, sizə noolub? Bəs getmirik?– Niyə getmirik ki? Gedirik... Nə yaxşı vaxtındagəldiniz... Bilirsən, mən bir az bundan qabaq yıxıldım...Başım gicəlləndi... Huşumu itirdim... Tamilla,görürsən də, bu gündən sabaha etibar yoxdu...– Vay, vay, vay... Bir yeriniz əzilmədi ki?– Yox, əzizim, helə belə uzandım ki, bir azözümə gəlim...– Qoy sənə bir çay dəmləyim, - deyə Tamillamətbəxə keçdi və gördü ki, qazın üstündəki çaynikinsuyu tamam quruyub.Cavan oğlan otağa, dörd divarın demək olar ki,hər birində asılan kətan parça üzərində çəkilmiş, səliqəilə çərçivəyə salınmış rəsm əsərinə, yəqin ki, ötən əsrinəvvəllərindən valideynlərindən Lidiya İvanovnaya mirasqalmış gümüş boyunbağıya, çox qəribə və qədimnaxışlı iri bir boşqaba, əntiq əşyalara tamaşa edirdi.Oğlan bu əşyaların Lidiya İvanovna üçün nə deməkolduğunu anlamasa da, hər halda, təxminən bilirdi ki,bunlar qiymətlidir, pula gedən şeylərdi. Elə bu barədədüşündüyü üçün də anasının Lidiya İvanovna ilə nədəndanışdığını eşitmədi. Lidiya İvanovna həmişə həsədapardığı bu cavanın boyuna-buxununa heyranlıqlabaxıb soruşdu:– Ataxan, nə əcəb qarıyla maraqlanmırsan?Ataxan diksinən kimi oldu və elə bil yuxudaydı,oyandı.92