Скачать книгу - Kitabxana

ata-anasının sözünə baxsaydı, onların təkidiyləAleksey Petroviçə ərə getsəydi, indi həyatının bu songünlərində heç dərdi olmazdı, özünü kimsəsiz hissetməzdi. Heç bu neçə ayda səfeh qəyyum axtarışına daçıxmazdı. Heyif, çox heyif!İndi bu barədə düşünməyin xeyri yox idi vəLidiya İvanovna əlli ildən çox yaşadığı bu birotaqlımənzilində cəmi iki saat bundan öncə üzüqoylu yerəyıxıldı və necə yıxıldısa, elə beləcə də xeyli huşsuzqaldı; handan-hana durub güc-bəla ilə özünü divanınüstünə saldı və yalnız bundan sonra beyninə pis fikirlərgəldi. Əslində nə fərqi vardı ki, pis, yaxud yaxşı, fikirfikirdi, intəhası aydın deyildi, dumanlıydı, soyuq idi,onun süst bədəninin bütün əzalarını gizildədib ağrıdanbaşabəla qocalıq düşüncələriydi. Əlbəttə ki, onun zənginhəyat təcrübəsi, dünyagörüşü və bu gün yıxılmamışaqədərki bütün ömür yolu ölçülü-biçili, səliqəsəhmanlı,son dərəcə ehtiyatlı, həm də şübhəli olmuşdu;bu şübhəli havaydı onu saxlayan, bu havanın özünədə bəlli olmayan şıltaqlıqları bəzən onu məst etmiş,yerişini-duruşunu, sözünü-söhbətini tənzimləmişdi.O, həmişəki kimi bu səhər də yuxudan durub acqarına bir xörək qaşığı konyak içdi, sonra dünəngecədən soyuducunun gözünə qoyduğu yarımçıqbadımcan kürüsünü və yaydan bəri konservləşdirdiyiacı bibər bankasını götürmək istəyəndə yıxıldı; hələ indiyədəkbeləcə, çox sadə bir vəziyyətdə yıxılmamışdı;amma bu gün yıxıldı, yaman yıxıldı. Yalnız bundansonra o, ölçüsüz-biçimsiz düşüncələrə qərq oldu. Sonraöz qəyyumlarına telefon açıb köhnə «KQB»vərdişlərinə sadiq ədalı bir əndişəylə onlarla görüştəyin etdi. Bu, bəlkə də ömrün son gününün qapıkandarında durub təntənə ilə çaldığı son zəng idi,başqa bir şey deyildi.91