Скачать книгу - Kitabxana

izim evə tərəf qaça-qaça deyirmiş:– Ay bacı, ay bacı (yəni mənim anamıçağırırmış), Heybət gəlir, Heybət gəlir, toyumuzolacaq! (Heybət mənim əmim, onun isə nişanlısıymış!)Nənəm danışırdı ki, atamla anam müharibədənüç ay qabaq evlənmişdilər; bundan sonra əmimgilxalama nişan gətiriblər, onların da toyları olmalıymış;rəhmətlik babam deyib ki, qoy qalsın payıza; sonra bulənətə gəlmiş dava başlayıb, kəndin əli silah tutanbütün cavanları kimi atamla əmim də gediblər döyüşə;beş aydan sonra Heybətdən qara kağız gəlib, atamın isəitkin düşdüyünü yazıblar. Nənəm deyirdi ki, xalamınqara xəbərdən sonra hərəkətlərini seyr edənlər başlarınıkədərli-kədərli yellədərək bir-birlərinə deyirmişlər:“Yazıq Xanım, nişanlısının ölüm xəbərini gör necəqarşılayır... Deyəsən havalanıb.”O vaxtdan Xanım xala yaddaşlarda beləcəqalmışdı; dindirməsən dinməz, soruşmasan cavabverməzdi. Kənddə ən qaradinməz qadın kimitanınmışdı və müharibədən neçə illər keçsə də hələ dəərə getməmişdi, nişanlısını gözləyirdi; sən demə ərəgetməyən qızlara “qarımış qız” deyirmişlər.Xanım xalanın başından qırmızı-qara güllü şaləskik olmazdı. Yayda da qırmızı-qara güllü şalı başınaelə möhkəm bağlayardı ki, bircə gözləri görünərdi;mən hələ də o hüznlü gözləri unuda bilmirəm. Məhəlləuşaqları ondan çəkinirdilər. Daha doğrusu, ona bir sözdeməyə qorxurdular, çünki bir balaca xətrinə dəyəcəksöz deyilsəydi, tutub adamı əzişdirə bilərdi. Beləvaxtlarda mən də ondan qorxurdum. O, əsəbləşənzaman gərək gözünə görünməyəydin. Xalam haqqındabu qədər bilirdim və düzü onun kədərli taleyi mənimdə qəlbimi sızladırdı.Bir dəfə şəhərdə yaşayan Abbas dayım bizə154