Скачать книгу - Kitabxana

Sonralar Aleksey də Bakıya köçdü. Bizə gəlib-gedirdi.Amma mən onu rədd edirdim. Atam-anam nə qədərdedilər ki, ona ərə gedim, getmədim. Və bu sirri də heçkəsə deyə bilmədim. Mənim yeganə təsəllim buşəkildir. Alekseyi güllələdilər, atamla-anamı dəfnetdim, qaldım tək-tənha. Və bu şəkillə birgə yaşadım.Hər gün ona baxıram, o günləri yadıma salıram. Buşəkil mənim cinayətimin, günahlarımın, məhəbbətimin,sevgimin şahidi, tarixi şahididir. Mən bu şahidi özümləo biri dünyaya aparmaqçün qorudum. Hətta bir günmənim sədrim, «KQB» generalı bizə gəlmişdi və buşəkli görüb vuruldu ona. Çox əlləşdi ki, bu şəkliməndən qopartsın, vermədim. O vaxtdan uzun illərkeçib. İndi nə Aleksey var, nə də valideynlərim.Əlbəttə, bu sirri özümlə qəbrə aparmaqdan qorxuram,Tamilla. Sən yeganə qadınsan ki, bunu sənə danşıramvə səndən son xahişim budur ki, məni dəfn elədiyinizyerdə bu şəkli də mənimlə birlikdə basdırın. Məni başadüşün, istəmirəm ki, məndən sonra bu şəkləbaxsınlar... Onda elə bilərəm ruhum şad olar. Başadüşürsənmi, Toma?Tamillanın gözləri dolmuş, elə bil yerindəcədonmuşdu. Bu müəmmalı Lidiya İvanovnadan baş açabilmirdi. «Gör ölüm ayağında nə düşünür? Nə qəribəarvaddı? Necə də bədbəxt taleyi varmış?»Blokun ağzında Jiqulidə oturan oğlu dörd-beşdəfə siqnalladı. Tamilla oğlunun siqnalını tanıdı vədərhal ayağa durdu, dedi:– Lidiya İvanovna, narahat olmayın, siz hələbundan sonra əlli il də yaşayacaqsınız...Yastığınızyumşaq olsun, day mən gedim... Qapını arxadanbağlayın...– Yox, Tomuçka, qoy açıq qalsın... Kim girəcək,nəyim qalıb ki, şəkildən savayı?..99