Скачать книгу - Kitabxana

hatlıq ifadə edən zərif səsiylə dilləndi. - Bilirsiz də...mən böyük risk etdim.... Bunu xaricdən bu tərəfəkeçirtmək... Bütün məsuliyyəti öz üzərimə götürdüm...Axı məni yoxlamırlar? Həm də bir ailəyə bu şad xəbəriçatdırmaq... Ehhh... O qədər ağlamışam... o qədər...Təsəvvür edin... O Əkrəm qardaş elə göz yaşı tökür...elə yalvarırdı ki... Taleyin işinə bax... Deyirdi... arvadıvar... müharibəyə gedəndə hamilə olub.... Mən buməktubu gətirməyə bilməzdim...Dayımın gözləri dolmuşdu; qalın, uzunsovməktubu aça-aça əlləri əsirdi. Məktubun birincicümləsini oxuyan kimi hönkürtü ilə ağladı, Zibeydəxanım da ona qoşuldu.– Bu, odur! Əkrəm!- dayım ucadan dedi, sonraməni Zibeydə xanıma göstərib əlavə etdi. - Bu daonun oğludur, Yaşar, heç Yaşarın doğulmasındanxəbəri yoxdur!– Allah, allah! Faciədi, nədi bu? -Zibeydə xanımgöz yaşlarını silə-silə mənə baxdı. –Oğlum, Yaşar,anan dururmu?– Bəli... Anam indi də onun yolunu gözləyir...– Vay səni, dünya! Niyə dağılmırsan?-bu dəfəZibeydə xanım əlini-əlinə çırpdı....O gecə səhərədək yatmadıq. Bilmirdik sevinəkya sevinməyək, bilmirdik kədərlənək, yakədərlənməyək; Abbas dayı məktubu elə hey oxuyur,göz yaşlarını saxlaya bilmirdi; aradabir Lətafət xalaondan məktubu alıb dalısını oxuyurdu. Mənim üçüntamam təptəzə dünya yaranmışdı; qəribə hisslərbürümüşdü canımı. Atama olan xiffət, sevgi, həsrət,isti münasibət, uzun illərin ayrılığından doğananlaşılmaz soyuqluq... bütün bu duyğular biri-birinəelə qarışmışdı ki, bilmirdim ağlayım, yoxsa gülüm...Məktubda kədərli, hamıdan daha çox anam üçün160