Скачать книгу - Kitabxana

yerini də bilir; o, hər səhər köşkün pəncərəsəniqaldırandan, yerini və təzə qəzetlərini rahlayandansonra elə bilirdim ki, bax indicə mənə əl edəcək,gülümsəyəcək, daha sonra məni işarə ilə yanınasəsləyəcək, saçlarımı tumarlayıb mənə şad xəbərverəcək: “qızım, atan sənin dalınca gəlib...”Bütün bunlar özüm-özümlə pıçıldaşa-pıçıldaşaxəyali söhbətlər idi. Qəzet köşkündəki əmi mənigörmürdü, mənə isti sözlər demirdi. Amma mən deməkolar ki, bütün açılan səhərlərimi pəncərə qabağındaqəzet köşkünə, atama bənzəyən əminin gəlib köşkünqənşərinə təzə qəzet-jurnalları necə səliqə ilədüzməsinə baxmaqla başlayırdım. Mənə elə gəlirdi ki,indicə o tərəfdən, ya da bax o tindən atam görünəcək,qəzet satan əmiyə yaxınlaşıb yenə nəsə soruşacaq, o daəlini mənim pəncərəmə sarı uzadacaq. Sonra hər şeydüzələcək, hər şey... Atam isə görünmürdü.Bu evdə məni təkcə Bahar xala bir qədərovundura bilirdi. Bir dəfə mənə dedi ki, “sən burdakıuşaqların hamısından sakit, hamısından ağıllısan. Sözəbaxırsan, heç kimi incitmirsən. Səni çox istəyirik.Yeməyini vaxtında yeyirsən, yatırsan, durursan, bütüngünü də pəncərənin qabağında durub küçəninbaşındakı qəzet köşkünə tamaşa edirsən. Uşaq beləolar...”Belə vaxtlarda düşünürdüm ki, mən nəsə ayrıbir şey gözləyirəm. Bu, canlı da ola bilər, cansız da.Bəs o şey nə idi? İçimdə həmişə nəsə, hansısa birduyğumu, hissmi çatışmırdı. Bahar xala deyirdi ki,sənin anan da, atan da mənəm. Düzdür mən anamıxatırlaya bilmirdim, ona olan duyğularım elə bilölmüşdü. Amma atamı ki xatırlayırdım?! Bəs nə üçünbu xatirələr sevgiylə, istəklə əvəz olunmurdu?Bilmirəm.44