Скачать книгу - Kitabxana

LIDIYA İVANOVNANIN QƏYYUMLARIPəncərə şüşələri soyuq tər damcılarına bürünmüşdüvə bu damcılar üzüaşağı süzüldükcə bayaqdanbəri qaz plitəsinin üstündə pıqqıldayan çaynik Lidiyaİvanovnanın yadına düşmürdü. Onun işığı öləzimiş,lakin bicliyini hələ də itirməmiş yaşıl gözlərini divardakıkətan parça üzərində çəkilmiş rəsmdən elə bilasmışdılar. Lidiya İvanovna bu şəkli sanki ilk dəfəydigörürdü; o, gah məftunedici nəzərlərini çərçivəyə salınmışrəsmin üzərində gəzdirir, gah da pəncərə şüşəsindənüzüaşağı süzülən tər damcılarına pərişan-pərişan baxırdı;bu saat onun yadına yenə uzaq keçmişinin xatirələridüşürdü; o xatirələr ki, dünəndən bəri qarını əsir-yesiretmişdi; ona gah xəfif fərəh dolu göz yaşları bəxş edir,gah da bax o pəncərə şüşəsindən süzülən soyuq tərdamcılarına bənzəyən, hay-küysüz, müdhiş və «KQB»kabinetləri arasında əriyib gedən təxminən bir əsrlikhəyatının müəmmalı əlamətlərini xatırladırdı.Lidiya İvanovna, demək olar ki, əlli il sərasər«KQB» sədrinin katibəsi işləmişdi, onun həyatı, işi,günü-güzəranı, yenə deyirəm, müəmmalar içindəkeçmişdi; o süzülən tər damcılarına baxdıqca ona həmdə elə gəlirdi ki, qapalı, sirli, bəzən də bezikdirici ömüryolu bu tər damcısı kimi bir şeydi, üzüaşağı süzülür vəgözünü yumub açınca qurtarıb gedir. Və birdən-birəLidiya İvanovna doxsan beşinci qışından qorxmağabaşladı; bayırda qopan xəzri küləyinin vıyıltısı onasanki matəm marşını xatırlatdı və nədənsə ömründə ilkdəfə olaraq indi başa düşdü ki, o, tənha, kimsəsiz, heçkəsə lazım olmayan, izsiz-tozsuz qarımış bir qızdır,doxsan beş yaşında qız. Və elə deyəsən indicə anladıki, ərə getmədiyi üçün çox böyük səhv edib; vaxtında90