Landscape through literature Le paysage à travers la littérature

20
C Y P R U S / C H Y P R E
Theodosis NICOLAOU (1930-2004)
ΑΝΟΙΞΗ, 1980
Η ξερολιθιά στον τόπο µας ανθοφορεί την άνοιξη
Και τραγουδά µε χίλια χρώµατα.
Το φίδι προβάλλει το κεφάλι
Αναδιπλώνει τη φρίκη της µελανής οµορφιάς του
Και κάθε τόσο αλλάζει το πουκάµισό του
Καθώς γίνεται βαρύ από το φορτίο των αρωµάτων.
Η ανεµώνη µε σοφία επιµηκύνει το λεπτό στέλεχός της
Βρίσκει το δρόµο της µεσ’ από το λαβύρινθο του ακανθώδους θάµνου
Και διαστέλλει τα πέταλά της στον γλυκό αγέρα της ζωής.
Και συλλογίζοµαι αν θα µπορέσουµε κι εµείς
Να βρούµε τον δικό µας δρόµο
Μεσ’ από τον σκοτεινό λαβύρινθο της αιχµαλωσίας µας
Χτισµένο µε τόση µαστοριά και ακανθώδη τέλια
Συλλογίζοµαι αν θα µπορέσουµε καµιά φορά
Να σηκωθούµε πιο ψηλά από το χώµα
Και να χαιρετίσουµε την ανατολή της άνοιξης.
Θεοδόσης Νικολάου, συλλογή “Πεπραγµένα”, 1980.
n a t u r o p a n o 1 0 3 / 2 0 0 5
Spring
In our land the stonewall blossoms in spring
And sings in a thousand colours.
The serpent juts out its head
Unravels the horror of its black beauty
Every so often changes its shirt
Weighed down by the burden of scents.
Wisely the wildflower lengthens its lean stem
Finds its way through the thorny bush’s maze
And dilates its petals to life’s sweet breeze.
And I wonder: “Will we be able
Ever to find our way
Through the dark maze of our captivity
So masterfully assembled in thorny wire?”
I wonder: “Will we be able
Ever to raise ourselves above ground
Ever to salute the dawn of spring?”
In “Face of an island: 25 poems from Cyprus”, Vera Korfioti and
Mona Savvidou-Theodoulou, Armida Publications, Nicosia, 2000.
Translation: Irena Ioannides.
Printemps
Au pays, le mur de pierre fleurit au printemps
Et chante de mille couleurs.
Le serpent pointe sa tête,
Déroule l’horreur de sa noire beauté,
Change de chemise de temps à autre,
Alourdi par le fardeau des senteurs.
Sagement, les fleurs des champs étirent leurs maigres tiges,
Se frayent un chemin dans l’épineux dédale du buisson
Et déploient leurs pétales sous la douce brise de la vie.
Et je songe: «Saurons-nous
Jamais nous frayer un chemin
Dans le sombre dédale de notre captivité,
Si subtilement ramassé en filet épineux?»
Je songe: «Saurons-nous
Jamais nous élever au-dessus du sol
Pour saluer l’aube du printemps?»
Traduction: Conseil de l’Europe, 2005.