Cardiologie Paard - Diergeneeskundig Memorandum

VIa3 Endocardiale fibro-elastosis
Primaire en secundaire endocardiale fibroelastosis
bestaat waarbij de eerste gediagnosticeerd
wordt als er verder geen anatomische
cardiale of vasculaire afwijkingen, myocardiale
necrose of myocardiose gevonden wordt.
Het kenmerkt zich door een diffuse proliferatie
van collagene en elastische componenten
van het endocardium; vaak is vooral het
linker ventrikel erbij betrokken en is LAV
insufficiëntie het gevolg. “Entrapment” van
de purkinje vezels door fibroblasten in de diepere
delen van het endocardium kan leiden
tot degeneratie met acute dood als gevolg. Het
is beschreven bij Engelse volbloeden die op
jonge leeftijd plotseling aan hartfalen dood
gingen. De primaire vorm is humaan en bij
de kat is het bekend als een familiaire aandoening,
mogelijk met een genetische transmissie.
Deze patiënten sterven vaak in het eerste
levensjaar. Bij het paard lijkt er sprake te zijn
van de primaire vorm. De secundaire vorm
bij andere species is geassocieerd met andere
cardiovasculaire afwijkingen zoals virus geinduceerde
myocarditis, carnitine deficiëntie
of glycogeen storage disease.
Diagnostiek:
De klinische symptomen passend bij CHF
zijn aspecifiek. Echocardiografische bevindingen,
als verwijding van het ventrikel en
atrium, klep lekkage en verdikking van de
structuren is niet specifiek. Rimtestoornissen
kunnen optreden maar zijn ook niet specifiek.
Postmortaal histopathologische onderzoek is
diagnostisch.
Prognose:
De prognose is ongunstig gezien het feit dat
het aanleiding geeft tot acuut CHF en bij het
paard alleen ongunstige afloop gerapporteerd
is in analogie van de primaire vorm bij de mens.
VIb Verkregen myocard afwijkingen
Inleiding
Hoewel hartfalen in verhouding regelmatig
wordt waargenomen bij het paard als gevolg
van congenitale hartafwijkingen, insufficiëntie
van hartkleppen, en eventueel pericarditis,
komt hartfalen ten gevolge van een
primaire myocard afwijking waarschijnlijk
vaker voor dan het wordt herkend. Een van de
redenen is dat de “cardiac markers” niet zolang
in verhoogde concentraties in het bloed
aantoonbaar zijn. Niet alleen myocarditis en
cardiomyopathie maar in minder mate ook
infarcten en neoplasiën zijn bekend bij het
paard. De oorzaak van myocarditis kan infectieus
zijn zoals bacteriële-, virale-, parasitaire-,
protozoaire- en zelfs schimmel infecties.
Daarnaast kan het nutritioneel of toxisch van
oorsprong zijn. Ook secundair aan een endocarditis,
pericarditis, immuun gemedieerd of
secundair door toediening van farmaca kan
het optreden.
VIb1 Myocarditis
Infectieuze myocarditis
De meest voorkomende oorzaak van een
bacteriële myocarditis is waarschijnlijk een
streptoccocen infectie. Het M- proteïne van
de Streptococcus species zijn bekende allergenen
op basis waarvan een immuun gemedieerde
myocarditis kan ontstaan.
Ook Stafylococcus, Salmonella en Clostridium
chauvoei en Mycobacetrium spp, zijn
beschreven veroorzakers van een myocarditis.
Influenza, Equine Virus Arteritis, en
Afrikaanse paardenpest kunnen een myocarditis
veroorzaken. Parasitair zijn het vooral
de Strongylus vulgaris infecties en eventueel
Oncocerca infecties die geassocieerd worden
met myocarditis. Ook Borrelia burgdorferi
wordt als oorzaak vermeld.
Nutritionele myocarditis
Vooral vitamine E en selenium deficiënties
veroorzaken myocard necrose en is beter
bekend als white muscle disease. Ook hypomagnesaemie
zou kunnen leiden tot myocard
necrose en ventriculaire aritmiën hoewel het
de vraag is of dit altijd wel een nutritioneel
probleem is. Ook kopergebrek kan een rol
spelen bij myocarditis.
Toxische myocarditis
Naast endogene intoxicaties zoals endotoxinaemie
als gevolg van een gram negatieve
sepsis, komen exogene intoxicaties toch regelmatig
voor. Het bekendste voorbeeld is ionofoor
intoxicatie als gevolg van contaminatie
van het krachtvoer of abusievelijke ingestie
van runder of kippen krachtvoer met ionofore
antibiotica zoals monensin, salinomycine en
lasalocide dat tot hoge lethaliteit in een kop-
D.M. 58e jaargang - No. 1 blz. 101