Cardiologie Paard - Diergeneeskundig Memorandum

sis, ataxie, koliek, lamititis en colitis, maar
deze zijn gelukkig zeldzaam.
Intraveneuze behandeling met kinidine gluconaat
is geïndiceerd bij dieren waarbij de
AF maximaal een week bestaat. Bij experimenteel
geïnduceerde en kortdurende spontane
(< 12 dagen, n=1) AF is flecainamide
iv gegeven succesvol gebleken om conversie
naar sinusritme te verkrijgen met minimale
bijwerkingen. Helaas is bij behandeling van
chronische AF bij patiënten het middel niet
succesvol gebleken. De dosering beschreven
bij het paard is 2 mg/kg LG toegediend in
een snelheid van 0.2 mg/kg LG/min, eventueel
hierna gevolgd in een dosering van 0.05-
0.10 mg/ kg LG/min tot een totaal van 3 mg/
kg LG. Bijwerkingen die optraden waren tachycardie
(> 100 slagen/min) en bij 2 van 11
patiënten levensgevaarlijke dysritmiën in de
eerste 15 minuten van de infusie. De oorzaak
van het pro-aritmisch effect van flecainamide
wordt toegeschreven aan het veroorzaken
van heterogeniciteit in geleiding over de
Purkinje vezels met als gevolg ventriculaire
tachycardie. Orale kinidine behandeling, die
erna volgde, was in 9 van de 10 paarden wel
succesvol. Derhalve wordt flecainamide niet
geadviseerd in de behandeling van chronische
AF.
Propafenon in een dosering van 2 mg/kg
LG i.v. gegeven over 15 minuten, eventueel
gevolgd door een continu infuus van 7
microgram/kg LG/min. gedurende 2 uur
leidde niet tot succesvolle regulatie, terwijl
kinidine per os dit wel deed. Potentieel therapeutische
bloedconcentraties werden wel
bereikt en bijwerkingen traden nauwelijks
op. Amiodarone kan gebruikt worden voor
behandeling van AF in een dosering van 5
mg/kg LG/uur gedurenden een uur, gevolgd
door 0.83 mg/kg LG/uur gedurende 23 uur
en daarna in 1.9 mg/kg LG/uur gedurende
30 uur. Echter, hoewel 67% converteerden,
werden veel paarden slap in de achterhand en
onrustig. Tevens steeg het totaal bilirubine
concentratie tijdelijk in 50% van de paarden.
AF wordt soms gezien in samenhang met
congestief hartfalen. Het is belangrijk zich
te realiseren dat AF niet een oorzaak is van
CHF. Wel is het zo dat de cardiomegalie en
vooral atriumdilatatie, die samenhangt met
CHF, de meest voor de hand liggende oorzaak,
is van de AF. Het doel van eventuele
symptomatische behandeling van het hartfalen
zal zijn de cardiac output verhogen door
verbetering van contractiekracht, vermindering
van afterload en verbeteren van diastolische
vulling en verminderen van overmatige
preload. Als gekozen wordt voor behandelen,
is een combinatie van digoxine, furosemide
eventueel aangevuld met verapamil (een calcium
blokker), propranolol (bètablokker) of
bijvoorbeeld enalapril (ACE inhibitor) (zie
ook congestief hartfalen) vaak nodig om de
hartfunctie te verbeteren. Regulatie is in
deze gevallen gecontraindiceerd of niet zinvol.
VIg2 Elektroconversie als behandeling van
atrium fibrillatie
Elektroconversie voor behandeling van AF
is geïntroduceerd door een Canadese onderzoeksgroep.
Drie speciale katheters worden
via de rechter jugulair groeve aangebracht
onder echogeleide in de rechter ventrikel, het
rechter atrium en de PA. Een ervan is een pacing
elektrode, de andere 2 zijn defibrillatie
catheters. Onder algehele anesthesie worden
mono- of bifasische stroomstoten in oplopende
sterkte tussen de defibrillatie katheters
gegeven. De gemiddelde stroomsterkte ligt
ongeveer rondom de 165- 300 J. De bedoeling
is de stroomstoot te synchroniseren met
de R top van het QRS-complex om te voorkomen
dat gedurende de repolarisatie fase de
stroomstoot gegeven wordt. In dat geval zou
de stroom kunnen leiden tot ventrikel fibrilleren.Voor
het geval dat een derde graads AV
blok optreedt, dient de pacing catheter voor
het op gang houden van de hartslag. Er kan
gekozen worden voor medicinale ondersteuning
van dit protocol, waarbij een combinatie
gekozen wordt van een anti-aritmicum zoals
amiodarone en pacing. cTnI concentratie
stijgingen van 0.045 ng/ml naar 0.11 ng/ ml
(max 3.73 ng/ml) werden gemeten na elektroconversie.
De klinische betekenis hiervan
is niet echt duidelijk maar is ook bij de mens
bekend en geldt als risico. Mogelijk gaat het
wel gepaard met voortduren van atriale dysfunctie
waardoor een langere herstelperiode
wellicht geïndiceerd is na elektroconversie.
Het is niet ongebruikelijk dat 1.1 mg/kg LG
flunixine meglumine iv voor de behandeling
D.M. 58e jaargang - No. 1 blz. 83