Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

door aankoop van bevolkingsproducten dan zouden we er
blijven; lukte dat niet, dan zat er niets anders op dan terug
te vallen op de volgpatrouilles. Met deze koelies zag ik
echter van de opvoer, dus van de volgpatrouilles, ook niet
veel terechtkomen .. .
Ik liet m'n gedachten nog eens gaan over het radioprobleem.
De zender was waardeloos geworden en ook
Dardi konden we nu missen. Als ik hem liet teruggaan
zou dat de snelheid van de patrouille ten goede komen.
De radio was namelijk nogal zwaar en ... de telegrafist
niet bepaald geestelijk en physiek op de rimboe ingesteld.
Wanneer het regende — en dat gebeurde nogal eens —
liep hij constant met een grote parapluie boven zijn hoofd
door het bos tot grote hilariteit van de troep, die hem met
plezier zag worstelen tegen de takken en de dorens welke
zich onophoudelijk in zijn onhandig regenscherm vasthaakten.
Een uitbundig gelach volgde telkens wanneer
Dardi, nadat hij getracht had als een koorddanser met een
zwaaiende open parapluie zich met zijn rubberschoentjes
tegen de gladde hellingen op de been te houden, met een
smak in de modder terecht kwam.
Hij werd dus met zijn toestel teruggezonden naar Japero,
waar hij een telegram voor de Resident zou verzenden,
waarin ik vroeg me met spoed 100 Waroppenkoelies te
sturen en meedeelde, dat ik 30 Mei boven hoopte te zijn.
De snelle patrouille, samengesteld uit mijn 10 Waroppenkoelies,
13 gestraften, 14 Oetakoelies, 6 agenten en mezelf
had de eerste dag vrij gemakkelijk, langzaam stijgend terrein
en de koelies liepen redelijk. De volgende dag echter
begon het gesukkel. Er lagen achter elkaar twee nogal steile
bergruggen en zodoende kwamen we te bivakkeren op ongeveer
750 meter hoogte. Het regende en de koelies hadden
veel te lijden van de kou. De trein was vrij laat binnen
gekomen en veel dragers, vooral de Oetakoelies, kwamen
van narigheid hun eetrantsoen, ja zelfs hun tabak niet eens
afhalen.
Het was dan ook een zielig hoopje Oetakoelies, dat 's morgens
op het appèl verscheen. Op een enkele uitzondering
na: „Ik heb hoofdpijn, ik heb buikpijn, ik heb 't koud"
— met als refrein steeds: „Ik wil naar huis".
100