Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

het fluitenhuisje tevoorschijn. In het sacrale huis begon
men te dansen, maar thans werkelijk verwoed. Buiten bespeelde
een tiental mannen de fluiten op dezelfde wijze en
op dezelfde plaatsen als die middag. Dit alles zou doorgaan
tot het ochtendgloren. Dit alles, zowel het dansen, als het
eten, als de ommegang der fluiten.
In het sacrale huis was het een hel. Vensters of rookgaten
waren er niet en in deze kleine ruimte bevonden zich in de
vette, verstikkende walm van de vuren zeker een tachtig
mensen, die alle op en neer hupten en daarbij met volle
kracht op de vloer stampten, intussen uit volle borst op de
maat brullend: „Ho-hoi" (zie foto 42).
De mannen stonden grotendeels te huppen in het middenpad,
terwijl ze zich met hun handen aan de dwarspalen
boven hun hoofd vasthielden. Voorzover ze nog stem
hadden zongen ze een of ander lied dwars door het ho-hoigegil
heen. De vrouwen vulden de rest van het vertrek.
Sommige, kennelijk reeds een maand of zes in verwachting,
hosten met even veel vuur als haar zusters met zuigelingen
van enige maanden op de heup. Alles was dicht opeen gepakt;
elk had niet veel meer ruimte dan hij nodig had om
zijn hupsprongetje te maken. Intussen had ieder nog sago
en andere lekkernijen bij de hand om er voor te zorgen,
dat hij tot aan zijn keel vol bleef.
Het was er zo benauwd, dat ik iedere paar minuten even
naar buiten moest om bij te komen.
De vloer trilde en het hele gebouw schudde. Als het gezang
en het gestamp een ogenblikje verflauwde drongen de
metalen tonen van de fluiten tot ons door en verleenden
het geheel een bizarre sfeer.
Op een gegeven moment had ik er daarbinnen genoeg van
en ging maar weer buiten zitten op een omgekapte boomstam.
De mannen met de fluiten liepen nog steeds in
processie rond hun heiligdom. Hier aan de rand van het
woeste en ongerepte oerwoud vormden de devote fluittonen
met het woeste gehos en gebrul binnen het gebouwtje
een vreemde tegenstelling.
Zo leek me het gehele leven van deze primitieven: woeste
en barbaarse zeden hadden ze, zeker, maar desondanks
voelden ze zich ondergeschikt aan een hoger wezen, dat zij
210