Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

zijn op eten uit", vertelde me een agent en vol trots toonden
enkelen me reeds hun buit: een handvol vette, geelbruine
engerlingen, ruim een vinger lang; larven van een
grote boktor, die wijde gangen graaft in wegrottend hout.
Naarstig peuterden de koelies de lekkere wriemelende
hapjes uit hun schuilplaats.
De Waroppers eten deze beestjes rauw, maar de reeds meer
„beschaafde" lieden van Seroei bakken ze eerst. Volgens de
laatsten waren ze net zo lekker als spek!
Ook de boktorren zelf kwamen uit de gangen tevoorschijn.
Men bracht mij een exemplaar van meer dan een decimeter
lengte, met voelhorens van ruim 20 centimeter. Geroosterd
vormen ze volgens de Papoea's een lekkernij op zichzelf.
Ik heb ze niet geproefd; ze moeten nogal tussen de kiezen
knarsen, dunkt me.
Het zal wel niet gelegen hebben aan het gezicht dezer
Papoea-delicatessen, maar ik begon me omstreeks deze tijd
niet al te best te voelen. M'n eetlust werd gaandeweg zo
slecht, dat ik niets meer van het gewone eten naar binnen
kon krijgen. De klapperolie was allang ransig geworden,
de gedroogde vis en de dengdeng (gedroogd vlees) begonnen
ietwat muf te ruiken. Er waren nog een paar blikjes
sardines en corned beef, maar ook die stonden me tegen.
Toch had de snelle vermagering me goed gedaan — ik
voelde me meer fit — maar de eetlust was totaal weg, althans
de smaak in het spul, dat we bij ons hadden.
Daarom besloot ik maar in het eerstvolgende opvoerbivak
achter te blijven bij de dekking, om, bijna drie dagen
achtereen op dezelfde plaats vertoevende, eens goed te
kunnen uitrusten. Bovendien konden de jagers dan eens
op stap gaan om een stuk wild te schieten; ik snakte naar
een boutje vers vlees. Boter had ik niet en ik was zeker
niet van plan zoiets lekkers te gaan braden in bedorven
klapperolie, maar ik stelde me voor er een hartig soepje
van te koken en het vlees mals gekookt te eten.
Er zou echter eerst een algemene rustdag worden gehouden.
Die kwam de dragers wel toe na zes dagen sjouwen
door dat zware terrein.
Zo'n rustdag is een feest. Reveille is er niet en de jachtige
51