Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

moet je bewaren als souvenir". Pas nadat ik de pijl in de
binnenzijde van het dak had gestoken (ik heb hem nog)
herlaadde ik mijn revolver en kroop weer naar buiten.
Daar ging het schieten nog een beetje door, telkens wanneer
men enige beweging in het bos meende te zien. Af
en toe schenen er vijanden terug te komen sluipen om de
doden of de gewonden weg te slepen.
De slag was echter ook bij ons aangekomen: een was er
zwaar-, zes anderen licht gewond. De zwaargewonde was
een gestrafte; de pijl met weerhaken, die hij in de onderbuik
had gekregen, was wel meteen uit de wonde getrokken,
maar dat maakte natuurlijk de gaten in de
darmen slechts groter. Het was uiteraard een hopeloos
geval; de stakkerd stierf na een etmaal.
Alle gewonden, mijzelf inbegrepen, werden op — via de
radio ontvangen advies van de dokter aan de Wisselmeren
— behandeld met een uitgekookte zakdoek, een wel
heel eenvoudige behandeling, waardoor we alle zijn beter
geworden.
Intussen zorgden we ervoor zo gauw mogelijk weg te komen
uit deze streek. De karabijnen werden in een halve
kring om de prauwen geposteerd, front naar het bos,
terwijl de goederen werden ingeladen. Daarna stapte ieder
snel in de prauw en we stieten af. De reis naar Bernhardkamp
was begonnen.
Daar we zeven roeiers minder hadden — de gewonden
moesten rust houden — vorderden we meestal niet meer
dan tien kilometer per dag. Dat was te weinig en daarom
liet ik onderweg een prauw achter, verdeelde de roeiers
over de rest en kwam aldus wat sneller vooruit. Toch bereikten
we eerst na volle drie weken onze bestemming.
Vlak bij Bernhardkamp werd er een sluippatrouille vooruitgestuurd
om het terrein te verkennen: de Japanners
mochten er inmiddels eens zijn gekomen.
Japanners waren er niet te zien, maar de Papoea's hadden
van onze afwezigheid gebruikt gemaakt om vrijwel alles te
vernielen wat er maar te vernielen was. Deuren en tafels
hadden ze stuk geslagen, het muskietengaas verscheurd en
de magazijnen geplunderd.
266