Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

adiozender te hebben en dan geen verbinding te kunnen
krijgen met de buitenwereld, alleen omdat een stel papieren
kerels van hun prettige stoelen uit papieren bezwaren
menen te moeten maken, dat was me toch te gortig.
Er ging wéér een spoedpatrouille naar Sarmi. Nu met een
telegram voor de Resident, dat ik positief weigerde deze
expeditie voort te zetten, indien ik niet eerst radioverbinding
had.
Het was een kwaad, ik mag wel zeggen, giftig telegram;
ik had ook net die dag mijn tweede malaria tropica-aanval
gehad . . .
Natuurlijk ging de opvoer intussen toch wel door, maar
het duurde nog volle tien dagen voordat de officiële toestemming
om verbinding te maken afkwam. Radio Wisselmeren
— YHP — werd aangewezen als mijn tegenstation;
mijn eigen roepletters werden YHO.
Het bleek goed te gaan en van die tijd af hadden we een
vrij regelmatige verbinding, zij het nu en dan door
storingen onderbroken.
De telegrafist van Pionierbivak, die alleen een ontvangtoestel
bediende — een zender was er immers niet — had
uiteraard niet veel werk; niet meer dan een half uurtje
per dag. Daarnaast was hij ook nog wel schrijver op het
kantoor van de bestuursassistent, maar veel geschreven
werd er op dat kantoor in het bos ook al niet. Hij was
bereid mij morseseinen te leren. Snel werd er een zoemertje
geconstrueerd en de lessen begonnen onmiddellijk.
Binnen een paar weken was ik zover, dat ik kon afzien
van het moeizame telefonisch opgeven van telegrammen.
Ik kon ze, zij het nog langzaam, seinen en voor de expeditie
was afgelopen had ik een snelheid van 20 woorden.
Dank zij ijverige bestudering van enige handboeken, die
ik voor dit doel had meegenomen, werd ik zowaar ook nog
een beetje kundig op radiotechnisch gebied. Dat is ook wel
nodig, wanneer je zonder vakkundig personeel op stap gaat
met rimboezenders.
Vaak was ik ook nog monteur, want er was heel wat gesukkel
met de motoren. De „KK", inmiddels gerepareerd,
bleef onbetrouwbaar. Er kwam dan ook een toezegging van
198