Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

uiken telkens als er bandjir was. Voorshands zouden we
dan alleen het eerste traject varen, om van elke gunstige
stroom gebruik te maken om de tweede etappe te bevaren.
Inderdaad bleek de stroom tijdens het bouwen van het
bivakje nog steeds in snelheid toe te nemen, zodat we er
goed aan gedaan hadden de opvaart te staken.
Ik rekende er maar op, dat er geen Papoea's in de buurt
waren; sporen van bevolking hadden we niet gezien. Daarom
zou ons voorraadje op dat tussenbivak voorlopig wel
veilig zijn, ook zonder bewaking. De terugweg werd natuurlijk,
dank zij de sterke stroom, in uiterst korte tijd
afgelegd.
De volgende morgen begonnen we een tweede tocht naar
boven en weer — of nog altijd — bleek de Van der Walrivier
te bandjirren. De stroom was zelfs nog sterker dan
gister en langzaam, uiterst langzaam schoten we op. Het
zag er zelfs naar uit, dat we ons bivakje van gister nog niet
eens zouden halen. Plotseling sloeg ook nog de motor af
en werden we door de sterke stroom gepakt. Er staken
enige dode bomen in het water en ondanks alle krachtsinspanning
zagen we geen kans die te ontlopen. We dreven
er tegen op en werden er door de sterke stroom tegenaan
geperst. Met veel moeite, en terwijl we bijna ondersteboven
werden gezet, kwamen we er van los, zonder dat er
ernstiger ongelukken waren gebeurd dan het verlies van
een aantal blikken en een karabijn. Toen we de oever bereikt
hadden konden we de motor weer op gang brengen,
maar nu had ik toch wel begrepen, dat de zaak over een
andere boeg gegooid zou moeten worden. De hele opvoer
voor een detachement van meer dan 70 man mocht niet
afhankelijk zijn van de bandjir; dat was een onaanvaardbaar
risico voor een oorlogsonderneming, speciaal omdat
in dit geval de rivier rechtstreeks uit het gebergte kwam
en zelfs een betrekkelijk korte regenbui zich al onmiddellijk
in de stroom zou doen gevoelen. Het leek me aanzienlijk
veel beter dan maar het andere risico te nemen
en toch te gaan zitten op het hoge punt aan de Idenburgrivier.
Het zou alles zoveel gemakkelijker maken: de vliegtuigen
konden vlak voor het bivak landen en het enige
transport, dat er nodig zou zijn, zou over land gaan en
278