Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

Toen ik Wejakebo liet wijzen waar het Tigimeer lag en
waar Paniai bleken deze twee richtingen loodrecht op elkaar
te staan, zodat de weg langs Tigi, die hij ons aanried,
een omweg moest zijn. Toen ik bovendien in de richting
Paniai vrij veel vlak land meende te zien liggen, zodat er
zeker wel een kortere weg mogelijk moest zijn, ging ik hem
van bijbedoelingen verdenken.
Nog trachtte ik Wejakebo mijn inzichten aan het verstand
te brengen; hem duidelijk te maken, dat ik vandaag aan
het grote meer wilde zijn, maar het resultaat was nihil.
Hij bleef er bij, dat er geen korter pad was en dat we aan
het Tigimeer in een oud bivak van Cator zouden moeten
overnachten. Dit laatste was ik bepaald niet van plan, maar
intussen zat er niets anders op dan woedend en kankerend
achter dit heerschap aan te lopen. Onderweg vroeg ik hem
bij elk goed pad, dat in noordelijke richting liep, of het
soms naar Paniai leidde, maar hij schudde steeds van
„neen" en liep haastig verder.
Om 11 uur waren we in het bewuste bivak. Natuurlijk
dacht ik er niet aan op dat uur reeds de dag te beëindigen,
maar toch wilde ik wel even rondkijken in deze merkwaardige
omgeving; daarom gaf ik bevel neer te strijken
voor de grote rust. Het Tigimeer zelf lag tussen uitgestrekte
moerassige rietvelden, maar verderop lagen Papoeadorpjes
en ons bivak stond op mooie droge zandgrond met
veel bloemen: rhododendrons, gele brem, dophei en gentianen.
Een terrein, waar we als op de Veluwe wandelden
langs slingerende, maar vrijwel vlakke paden.
Na de rust liepen we kalm verder, tot grote ontsteltenis
van Wejakebo. Hij betoogde, dat daarginds geen hout zou
zijn om bivak te maken; dat het nogal ver was; tenslotte,
dat de Paniaimensen zo vreselijk kwaadaardig waren . ..
Sitanala had inmiddels echter zijn geheugen voor de weg
teruggekregen, zodat ik het desnoods ook zonder gidsen
kon stellen. Pas toen ik Wejakebo verzekerde, dat we vandaag
niet meer tot Paniai zouden komen — volgens Sitanala
ging dat toch niet — was hij met ons doorgaan verzoend en
ging verder mee.
De volgende middag bereikten we ongeveer half een een
dorp aan een rivier, waar we prauwen zouden moeten
105