Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

Het antwoord kwam prompt: „Als U dat spul eet, mijnheer,
dan doen wij het ook. De tocht is niet mislukt, laten
we verder gaan!"
Dat deed me goed; alle twijfel, die ik nog gekoesterd mocht
hebben was verdwenen. Onmiddellijk werden de nodige
orders gegeven.
De volgende morgen gingen 110 koelies met 7 politieagenten
kustwaarts. Met de achterblijvenden begonnen we
onmiddellijk aan het indelen der vrachten. Kleding en uitrusting
werden nog eens extra geïnspecteerd, alles werd zo
goed mogelijk voorbereid.
De tweede October vertrokken we. Allen waren goed getraind
en voelden zich fit. We zouden goed kunnen opschieten
en langere dagen maken omdat we met deze kleine
groep aan een eenvoudig bivakje genoeg hadden.
Toch leefde ik in spanning. Het was tenslotte m'n eerste
expeditie — niet meegerekend wat jachttochten op Java
en Zuid-Sumatra — en een zeker risico was er toch wel
aan verbonden. Doordat het volkomen onbekend gebied
was hadden we geen flauwe notie van de te verwachten
moeilijkheden. Bovendien had ik in oude expeditieverslagen
al zo het een en ander gelezen over hongertochten en
het beeld daarvan geschilderd was niet bemoedigend. Maar
kom, het risico, het avontuur is per slot de saus bij het
gerecht van alledaagse leven.
Het begin was voorspoedig. Inderdaad bleek het constant
klimmen en dalen te zijn, berg op berg af, in niet bepaald
gemakkelijk terrein, maar we konden tenminste recht toe
recht aan lopen. Hier waren geen rotsformaties, onbeklimbare
hellingen en ravijnen meer om ons van de juiste richting
af te brengen.
Malaria-aanvallen mèt behoorlijke koorts kreeg ik nu ook,
doch daar werd de tocht niet voor onderbroken. Doorlopen
was het parool. Doorlopen, voor de agenten en voor
de koelies, dus ook voor mij. Het was wel allerakeligst en
je liep wel „op je wenkbrauwen" met loodzware en knikkende
knieën, maar het ging — en steevast was de koorts
weg, er uit getranspireerd, als je op de bivakplaats aangestrompeld
kwam.
63-