Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

zicht zijn; misschien zouden we zelfs kunnen zien hoever
we van de Meervlakte af waren.
De jagers konden dan mooi eens gaan proberen of er iets
anders dan onwelriekende kalongs te schieten was.
Als groenten aten we veel ganemo; de jonge blaadjes van
deze boom (Gnetum gnemon) zijn zeer smakelijk.
Ook de niboengpalm levert een smakelijk hapje op, dat
ik vaak heb genoten op deze tocht. Binnen in de top van
de stam zit een gedeelte, gevormd door de nog niet ontloken
bladeren: de palmiet. Daar weer het binnenste deel
van is wit en heeft een smaak, die, naargelang de bodem,
varieert van hazelnoot tot ramenas, althans heel fris is.
Het is echter zaak goed uit te kijken, want er is één soort
— witte niboeng genaamd — die er precies zo uitziet, maar
een giftige uitwerking heeft op het menselijke lichaam en
duizeligheid, braken, buikkrampen en diarrhee veroorzaakt.
De echte Bospapoea's kennen het onderscheid uitstekend,
maar de reeds meer geciviliseerden niet altijd. De
agenten verlaten zich dikwijls niet op hun eigen oordeel
en vragen het voor alle zekerheid aan de koelies. Eens heb
ik de verkeerde soort gegeten en ik ben er doodziek van
geworden, erger dan van de heftigste malaria-aanval. De
werking duurt echter niet lang; de volgende dag zijn de
verschijnselen weer verdwenen.
Het uitzicht onthulde, dat we nog reeksen bergruggen voor
ons hadden en dat er van de Meervlakte nog niets te bespeuren
viel. We trokken dus maar verder, eeuwig berg op
berg af, dag in dag uit. Ik vond een juiste positiebepaling
niet meer van zo groot belang. Het uitzichtkappen gaf te
veel oponthoud en omdat ik toch zeker wist in de goede
richting te lopen konden we beter geen dag verliezen voor
we er op konden rekenen binnenkort onze vivresvoorraad
te kunnen aanvullen. Wel moest er af en toe iemand in
een grote boom klimmen om te kijken of er nog ooit een
eind kwam aan dit gebergte. Daarvoor kozen we niet zo
maar een hoge boom uit, nee, het moest er een zijn behangen
met lianen en vrij van mieren, vooral van roodzwarte
mieren, die allergemeenst kunnen bijten.
Elke klimmer meldde echter steevast bergruggen, bergruggen,
bergruggen. Het werd eentonig en het b,egon
66