Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

andjirt op het ogenblik, dat men wil vertrekken. Staat
men aan de verkeerde kant, dan geeft dit vele uren oponthoud.
Verder mag het bivak niet staan onder of dicht bij dode
bomen. Bij een storm kunnen ze worden omgeblazen of
grote takken kunnen er afbreken en een ravage aanrichten.
Trouwens, niet alleen bij storm dreigt dit gevaar, maar
ook bij aardbevingen en er komen zeer veel aardbevingen
voor op Nieuw-Guinea, vooral in het Noorden. Het zijn
niet alleen lichte trillingen, maar vaak hevige schokken.
Op Pionierbivak en in Bernhardkamp heb ik verschillende
malen staan zwaaien op mijn benen, niet wetende hoe
schielijk ik uit het krakende bivak moest komen. In
Manokwari kan het evenzeer spoken; we hebben er verschillende
harde schokken meegemaakt. Een stenen huis
scheurde daar onder andere van boven tot beneden.
Intussen was in het bivak aan de Kojari-rivier tot grote
vreugde van iedereen een extra uitdeling van tabak aan de
orde, want het was Koninginnedag. Een verhoogd rantsoen
rijst en vis viel al evenzeer in de smaak. De stemming was
best in het bivak.
De volgende dag verliep zonder vermeldenswaardige gebeurtenissen
en ook 2 September bracht geen bijzonderheden.
We liepen nog steeds in vrij zwaar versneden bergterrein,
met hier en daar iets gemakkelijker hellingen. De
algemene indruk was, dat we geleidelijk aan hoger kwamen;
ook aan het kouder worden der nachten was dat te voelen.
Kennelijk waren we al een eind gevorderd op de hoge
bergrug, die ik van het vluigtuig en van het basisbivak in
het Zuidwesten uit had zien liggen en die ook op de Militaire
Exploratie-kaarten stond ingetekend. Een hoogtemeter
bezat ik nog niet; het was werkelijk een nog zeer
primitie\e expeditie.
Overigens had ik er geen idee van, hoe ver we gevorderd
waren en of ik er in geslaagd was me in het wisselende terrein
aan de vastgestelde richting te houden. Al ging het nu
wat beter, ik had tenslotte de eerste dagen vrijwel met mijn
31