Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

Omstreeks deze tijd moest ik enige politieagenten naar
huis zenden omdat ze kennelijk niet bestand waren tegen
de lage luchtdruk op deze hoogte (ongeveer 620 millimeter).
Ze hadden last van hoofdpijn en duizeligheid; een
enkele braakte zelfs gedurig. Gelukkig waren de andere
leden van de expeditie, de dokter en mezelf inbegrepen,
gauw genoeg geacclimatiseerd. Na enige tijd konden we
ook heel wat beter tegen de kou dan in het begin. De
dokter verklaarde dat aldus: „Gewoonlijk heeft een mens
± 5.000.000 rode bloedlichaampjes per mm 3 , maar de
Papoea's om de meren hebben er ongeveer 7.000.000. Wij
hebben ons gemakkelijk aangepast, want nu, na twee maanden,
hebben we de 7.000.000 ook al bereikt".
Niettemin hadden we het nog koud genoeg. De dagtemperatuur
liep soms op tot 29° Celsius, terwijl de laagst waargenomen
temperatuur + 5° Celsius bedroeg. Toch bevonden
we ons voor deze hoogte nog in een voordelige
positie, dank zij de grote watermassa aan welker oever ons
kamp gelegen was. Dat dit water een nivellerende invloed
bezit ten aanzien van de dag- en nachttemperatuur wordt
wel duidelijk als men weet, dat in het vivresbivak — slechts
3 km van het meer — de nachten nog veel kouder waren
dan bij ons. Overigens was het heerlijk, in de tropen onder
drie dikke dekens te kunnen slapen.
Een ander nadeel van de grote hoogte was zonnebrand. De
Indonesiërs hadden er niet veel last van, maar de blanken
wel. Op 1700 meter is de ultraviolette straling al zeer sterk
en wie in het begin te lang aan een stuk in het open veld
bleef of zelfs zo onvoorzichtig was zijn bloesje er bij uit te
trekken liep al heel gauw met een pioenrood gezicht en
een volkomen verbrand bovenlijf rond, waar de vellen bij
hingen.
Intussen bleef de radiotelegrafist maar modderen. De
dynamo, aanvankelijk zoek — ik denk dat de koelies haar
niet erg graag wilden vinden, want ze woog heel zwaar —
was toch eindelijk boven gekomen. Dynamo echter of geen
dynamo, de zender deed het niet; niemand hoorde ons.
We hoorden Ambon vaak genoeg roepen, maar zelf
schenen we te zwak te zijn. Tot we opeens de 2de Juli
126