Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

voedselvoorraad en mogelijkheid tot aankoop beslissen hoe
lang ik elke groep kon aanhouden, zonder het risico te
lopen zonder voeding te komen zitten.
We misten wel veel op het gebied van de bijvoeding. Soms
bestond onze voorraad alleen nog maar uit rijst, doch dat
hinderde niet zoveel omdat we genoeg vlees van de bevolking
konden kopen — in vier dagen tijds zelfs vier
varkens — terwijl de jonge blaadjes van de patatas altijd
als groente konden dienen. Zoals reeds gezegd verkocht de
bevolking ook een soort spinazie, die helemaal niet slecht
was; en de gebakken of gekookte garnalen, die we elke dag
aten begonnen ons zelfs al tegen te staan.
Al met al hadden we 't niet eens zo kwaad — alleen was
ik de smaak van koffie bijna vergeten . . .
Intussen schoot de bouw van de grote barak vrij aardig
op, terwijl ook de landbouwkundig opzichter al in functie
was getreden. Hij had al een are beplant met cassave en
mais en was de tweede are aan het omspitten.
Op 4 Juli ontstond er een geweldige beroering in het bivak
door een hooglopende ruzie tussen Djonggoenoes en
Kapaoekoes. Gezien mijn gebrekkige taalkennis was het
niet zo gemakkelijk er achter te komen wat er eigenlijk
gaande was, maar het werd me toch duidelijk.
Soalekigi, een der voornaamste hoofden van de Djonggoenoes,
wilde verhuizen van Itodah — in het Westen —
naar Koegapa, dat in het Oosten ligt. Nu wou hij eerst al
zijn bullen laten komen uit Itodah en ze hier in ons bivak
opwachten. Omdat dit wachten wel een tijdje kon duren
zou hij voor zich en zijn aanhang dan maar in de buurt
van het bivak een huisje neerzetten.
De Kapaoekoes raakten daar vreselijk van overstuur en
geen wonder, want ik verdacht hem er ook van, dat dit
alleen maar een trucje was om zich blijvend te vestigen
op Kapaoekoe-grond. Beide partijen kwamen nu naar mij
om een Salomo's oordeel. Dat viel uit als volgt: Soalekigi
mocht voor enige dagen met zijn aanhang in de koelieloods
logeren, doch in geen geval werd hem toegestaan hier
119