Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

deprimerend te werken. We konden nu toch niet meer zo
ver van de Meervlakte zijn . ..
De 12de October, een rustdag, ging ik het terrein een
beetje verkennen met een agent en een paar koelies, die
groenten zouden verzamelen. Bij een klein kreekje sprong
ineens een der koelies met een rauwe gil overeind en rende
weg zo hard hij kon.
Een krokodil! Zouden we dan toch dicht bij de Meervlakte
zijn? Daar krioelde het immers van de krokodillen. Krokodillen
komen echter soms heel ver de bovenloop van
rivieren op om eieren te leggen. Het wijfje blijft in de
buurt tot de jongen uitgekomen zijn en is in die tijd zeer
agressief. De koelies zochten nog naar de eieren onder bescherming
van een paar karabijnen, maar ze vonden niets
en ook het beest zelf was verdwenen.
Toen kwam de gedenkwaardige dag van 14 October. We
liepen juist van een bergrug af, die niet beter en niet
slechter was geweest dan de tientallen, die we al overgetrokken
waren toen we plotseling in het land van belofte,
overvloeiend van melk en honing, kwamen. Na het
woeste, onherbergzame bergland waar niets, niets te krijgen
was, waar we zelfs eens drie dagen tevergeefs probeerden
een heel klein vogeltje te bemachtigen, waren we nu gekomen
aan een rustig landschap, vlak, effen, waar het
lopen wandelen was geworden.
Kalm stroomde er een rivier tussen de op vele plaatsen
met riet begroeide oevers, waarachter in rijke overvloed
broodbomen stonden. Nu eens liepen we tot de enkels door
het water, wadend over uitgestrekte grindbanken, dan weer
was het terrein op de oever zo gemakkelijk begaanbaar, dat
we dit prefereerden. In de diepere gedeelten van de stroom,
die hier nog kristalhelder was, zagen we visjes zwemmen
en ongetwijfeld zouden hier ook garnalen te vinden zijn.
Dit was ook echt terrein, waar wild thuis hoorde en inderdaad
ontmoetten we spoedig sporen van varkens en casuarissen
en zagen we allerlei vogels vliegen.
Iedereen was opgetogen over de verandering en dat was
geen wonder na de drukkende somberheid van het achter
ons liggende bos met zijn eindeloos lijkende reeksen berg-
67