Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

ik te piekeren. Waarom was ik zo gek geweest hieraan te
beginnen? Waarvoor maakte ik me eigenlijk druk? Thuis
had ik rustig in een gemakkelijke stoel kunnen zitten, al
of niet met een borrel, wachtend op het lekkere eten, dat
wel zowat klaar zou zijn. In plaats daarvan lag ik hier
afgemat te hijgen, zou ik straks als ik bijgekomen was een
maaltijd krijgen van rijst met in klapperolie gebakken gedroogde
vis, om vanavond in een vermoedelijk lekke tent
op een koud veldbed te gaan slapen ...
Na een half uurtje begon mijn hart te bedaren. Pattiwael
bracht me een mok hete koffie, waar ik zo'n trek in had,
dat ik er prompt mijn mond aan brandde; de politiemokken
zijn namelijk van aluminium.
Na nog een half uurtje voelde ik me weer best. Het was
geen vermoeidheid geweest, maar zuiver een kwestie van
het hart, dat die krachtsinspanning in dat tempo nog niet
kon verdragen. Intussen schaamde ik me diep tegenover
de troep. We waren naar schatting slechts één hele kilometer
gevorderd en daar stond het bivak voor de nacht al
vrijwel gereed. Het had nu ook geen zin meer verder te
gaan vandaag, want eer de ransels waren gepakt en alles
voor het vertrek was gereedgemaakt zou het één uur zijn
geworden, terwijl we na twee uur lopen weer in bivak zouden
moeten, een nieuw bivak zouden moeten bouwen dus.
Zuchtend legde ik me neer bij de situatie, die mijn eigen
kleinmoedigheid in het leven had geroepen.
De volgende morgen waren we vroeger op pad. De koelies
kenden hun vrachten; men begon routine te krijgen en
het vertrek verliep vlot. De helling, waar ik gisteren zo
somber tegenaan gekeken had, bleek nu nogal mee te
vallen. Van de top ging het natuurlijk weer naar beneden,
maar toch bleek het terrein hier niet zo versneden als
gister. Er waren zelfs stukken bij, die min of meer vlak
waren, zodat we door stevig aanstappen het tempo flink
konden opvoeren. De voorhoede had het ook niet al te
zwaar; in dit steenachtige gebied was de ondergroei vrij
dun.
26