Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

dent mij op maar vast met de werkzaamheden te beginnen.
Ik had evenwel een kleine misrekening gemaakt. Omdat
Archbold ettelijke malen was geland op de dode rivierarm
bij Bernhardkamp had ik verondersteld, dat de KNILM
dat ook wel zou doen en dat ik dit keer dus prettig in een
vliegtuig kon gaan zitten om op Bernhardkamp uit te
stappen.
De KNILM dacht er echter niet aan: of ik er maar eerst
persoonlijk naar toe wilde gaan, het landingswater verkennen
en eventueel zuiveren van obstakels en een rapport
hierover seinen. Archbold had een privé-vliegtuig en kon
dus net zoveel riskeren als hij wilde; een commerciële maatschappij
eiste andere waarborgen ... Ik zou dus toch weer
de tocht over de Mamberamo hebben te ondernemen.
Aanhangmotoren werden weer tevoorschijn gehaald, benzine
werd ingekocht en alle voorbereidingen voor de tocht
getroffen. Ditmaal zou het echter geen moeizame etappeopvoer
worden met vele tonnen aan goederen en bivakmaterialen.
Ik zou met een kleine geselecteerde patrouille
gaan en in snel tempo het traject afleggen. Zodra we
immers op Bernhardkamp waren aangekomen zouden de
vliegtuigen alles aanvoeren, wat we nodig hadden ...
12 Juli 1941 vertrokken we uit Ambon. De 21ste liepen
we de Mamberamo-monding binnen en wierpen het anker
uit voor Mansoeboe, welks bivak we in volkomen vervallen
staat aantroffen, overwoekerd door het onkruid. Ook hier
had de natuur weer snel haar rechten hernomen.
De grote sloep, de „Dempo" van de vorige expeditie, was
echter nog in goede staat. Zij werd gereviseerd en was
spoedig op weg naar Pionierbivak. Ik ging zelf met de
goederen over op het gewestelijke vaartuig „Violetta".
Pionierbivak was weer bezet en niets wees er op, dat de
post verlaten was geweest. We vonden er onze oude vrienden
terug: Tjoje had het nog altijd niet aangedurfd met
Torerei aan de haal te gaan en Anieboe keek nog even
somber en dreigend als een jaar geleden.
Een van de onze koelies werd hier ziek, kreeg onmiddellijk
243