Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

dan ook bijzonder veel vertrouwen dat ik, voor ik over
fluiten en wat daarmee samenhangt begon te praten, eerst
voorzichtig rondkeek en informeerde of er geen vrouwen
in de buurt waren.
Toen er voor mij fluiten gemaakt zouden worden, hetgeen
in de cantine op Pionierbivak, achter gesloten deuren, zou
geschieden, werd zelfs hoogst geheimzinnig de benodigde
bamboe gehaald en langs achterdeurtjes binnengesmokkeld,
nadat men er zich eerst behoorlijk van had overtuigd
dat de kust vrij was, in casu dat er geen vrouwvolk in de
buurt was. Ik speelde het spelletje met overtuiging mee,
want ik wist dat ik, wanneer ik onvoorzichtig over dit
onderwerp zou spreken en niet beheerst zou zijn in mijn
handelen, veel gegevens zeker mis zou lopen.
Tjoemeta had nog geen sacraal huis toen ik aankwam;
men was het aan het bouwen (zie foto 37). Zoiets is werkelijk
voor deze Papoea's een zeer belangrijke aangelegenheid,
die in de gepaste geestesgesteldheid moet worden
verricht. In Bakoesa was het sacrale huis klaar op de omwanding
na, maar het mocht niet afgebouwd worden voordat
het dorp met alles en ieder in het reine was. Dat was
Bakoesa echter niet! Een jaar geleden was er iemand gedood
en die moord was niet vergolden. Een wedermoord
mocht niet meer plaats hebben sinds het bestuur er was
gevestigd, maar men zou al tevreden zijn als het bestuur
dan maar voor de vergelding had gezorgd en de schuldige
in de gevangenis had gestopt. De bestuursambtenaar van
Sarmi was evenwel laks geweest; na een jaar was er nog
niets gebeurd. „En, mijnheer", zo werd me verzekerd, „we
moéten ons sacrale huis afbouwen. Daar we het niet kunnen
zo lang de schuldige nog rondloopt, zijn we verplicht,
als het bestuur er niet gauw wat aan doet, de man toch
te doden."
In Tjoemeta lagen de heilige fluiten, netjes in hoezen van
pandanbladeren gewikkeld, in de huizen, die in deze geciviliseerde
kampong natuurlijk gezinswoningen waren.
Zou de spreekwoordelijke vrouwelijke nieuwsgierigheid bij
de Kaowerawedj ontbreken en zouden de vrouwen nooit
eens in de hoezen hebben gekeken?
204