Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

dorpen op het oog, waar hij met ons wilde geuren? Of wilde
hij zijn relaties met ons daar commercieel uitbuiten
misschien?
Ook Cator had een soortgelijke ervaring gehad. Hij was
door de Djonggoenoes opgewacht bij de eerste rotanbrug
— die wij later misten — en daar had men hem verzekerd,
dat hij naar Paniai gebracht zou worden. Dat deed men
ook: te langen leste; want eerst werd hij in plaats van
naar het Noorden naar het Westen geleid, naar het dorpje
Itodah, een kleine nederzetting der Djonggoenoes, waar de
belangrijke blanke gast vertoond moest worden. Daarna
werd de arme man tientallen kilometers naar het Oosten
gesleept — waarbij hij het Paniaimeer op enige kilometers
afstand passeerde zonder het te zien — naar Koegapa, de
hoofdnederzetting der Djonggoenoes in dit gebied. Toen
ook dit achter de rug was werd hij eindelijk geleid naar
de plaats, waar hij werkelijk zijn moest: het Paniaimeer,
twee dagen lopen ten Westen van Koegapa.
Mogelijk had Wejakebo zich voorgesteld ook zo met ons
rond te sollen! Smoesjes weet een Papoea in het algemeen
rijkelijk te verzinnen als hij je ergens wel of niet wil
brengen. Het is hem in elk geval niet gelukt. Ondanks deze
eerste strubbelingen echter zijn we later goede vrienden
geworden.
Vliegtuiggeronk hadden we onderweg niet gehoord, zodat
we klaarblijkelijk niet te laat waren. We hadden echter
nog maar precies voor vier dagen vivres over — dat was
in geval van nood nog niet eens voedsel genoeg om terug
te keren!
Onze entree mocht dan al somber zijn geweest, de volgende
morgen, toen de zon de laatste slierten nevel deed optrekken
openden zich wijde vergezichten. De nacht had rust
doen dalen over de woelige golven en nu lag er een
spiegelgladde, slechts even gerimpelde watervlakte voor
ons, in het Noorden, het Westen en het Zuiden begrensd
door gebergten, die op vele plaatsen steil in het meer afliepen.
107