Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

vaardden we, na een korte rust, het laatste deel van de
tocht.
Het pad werd nu steiler en rotsachtiger; het werd klauteren.
Op ongeveer 1100 meter hoogte begon het bos lager
te worden; de gewone houtsoorten waren verdwenen. Hier
stond nog slechts een grillig groeiende boomsoort met
bochtige stammen van ten hoogste zes meter en zo hard
dat onze kapmessen er op krom sloegen. De laatste honderd
meter waren zeer steil. De bodem bestond uit koraal —
een bewijs dat ook deze bergtop eens onder de zeespiegel
lag — en de bomen hadden een geheel met mos bedekt
worteldek boven de grond, waar men zeer voorzichtig op
moest lopen vanwege de met groen gecamoufleerde gaten.
Bovendien waren ook de bomen zelf en hun takken bekleed
met een decimeters dikke, kletsnatte en ijskoude
moslaag. Wanneer je dacht je vast te grijpen aan een boom
van 40 cm doorsnee bleek er plotseling een stammetje van
een decimeter over te blijven, terwijl je armen tot de ellebogen
in het natte mos waren gezakt. Drijfnat en verkleumd
bereikten we de top om ongeveer één uur in de middag.
Het zou mooi zijn geweest als we nu waren beloond met
een schitterend uitzicht over wijde verten, golvende
heuvelrijen en wat al meer, maar niets daarvan. De wolken
hingen dicht om ons heen en slechts hier en daar was een
stukje bergland te zien, te weinig zelfs om er ons op te
oriënteren. Daarom evenwel niet getreurd; ik had voor
nog drie dagen leeftocht bij me en zou desnoods de volle
drie dagen blijven wachten op uitzicht.
Intussen gingen we ons bivakje maar gereedmaken. De
laatste tien meters van de top waren overwoekerd met een
lage heester van nog geen meter hoog. De groei was zo
dicht, dat men er bovenop kon gaan staan zonder tot de
bodem te zinken. Wat lager werden een paar stammetjes
gehaald om er het tentzeil over te spannen, een stukje
helemaal bovenop werd wat schoongekapt en spoedig was
Pattiwael aan het koffie zetten.
Zo nu en dan scheurde het wolkendek hier en daar even
open en kwamen er stukken van het bergland te zien. Door
grote openingen in het Noorden was soms de zee een ogenblik
zichtbaar. Om drie uur echter sloot het dek zich ge-
58