Eechoud_1953_ kapmes.pdf - Stichting Papua Erfgoed

een paar honderd meter mee vooruit. Dank zij deze voorsprong
en het feit, dat er geruisloos werd geroeid kon ik
een varken en een casuaris aan de oever verrassen en neerleggen.
Zonder honger geleden te hebben arriveerden we
de derde dag na onze afvaart, op 31 Maart, in Bernhardkamp
en hadden toen een rondtocht achter de rug van
maar liefst 800 kilometer.
Sinds er geen sprake meer was van vliegtuigen was onze
interesse voor waterhoogten aanmerkelijk verflauwd. Ze
leefde tijdelijk weer op toen we aan den lijve met maximum
waterstanden te maken kregen. Bij onze thuiskomst
stond namelijk de hele Meervlakte onder water; onderweg
hadden we al geen droog plekje meer gezien. Onze tuin
was vernietigd en op het allerhoogste punt van het bivak,
in mijn huisje, stond nog veertig centimeter water. Dat
was ongeveer één decimeter onder mijn veldbed: een bijna
onfeilbare waarborg voor rheumatiek.
Zoals elders reeds gezegd bedroeg het grootste verschil in
waterstand, dat ik op onze peilschaal waarnam, in dit jaar
volle veertien meter. Later moest ik vaak aan deze tijd
denken, wanneer ik plannen hoorde om schapen in de
Meervlakte te laten grazen . ..
Wel legden we een eind verder op goed droge grond nog
een tuin aan en kapten nog een paar nieuwe prauwen, maar
het was me toch wel duidelijk geworden, dat we ons in de
Meervlakte niet zouden kunnen handhaven. De kinine,
die ons restte na het ongeluk op de Djagowa, was hoogstens
voldoende voor drie maanden normale prophylaxe en we
moesten toch enige reserve houden met het oog op malariaaanvallen.
Het zag er naar uit, dat we, hoe dan ook, het
gebergte in moesten.
Het leven in het bivak ging zijn gewone gang, maar
natuurlijk verkeerden we alle zeer in spanning omtrent
hetgeen er zou gaan gebeuren. Lang behoefden we niet
te wachten: op 13 April waren de radiostations Manokwari
en Seroei verdwenen en op 21 April ging Hollandia, het
260