Evaluatie van Preventieve Ondersteuning ... - Trimbos-instituut

… dat ik in een gat zou vallen, wist ik van mezelf al […] maar dat ik daar ook hulp voor nodig zou
hebben had ik eigenlijk gehoopt van niet. […] Je hoopt het alleen te redden (Respondent 5).
Eén respondent (R5) vertelt dat ze niet alleen in het stadium van het POM‐aanbod, maar ook in het
verleden, bij de eerste opnamen van de zorgontvanger, doorging totdat het niet meer ging:
… maar je moet want je hebt een zieke man, je hebt drie kinderen, dus je moet. Dus dan ga je toch
niet zitten piekeren van: ‘goh, houd ik dit eigenlijk wel vol?’. Nee, je gaat door. Totdat op een
gegeven moment het lucifertje brak en toen was [naam respondent] geveld (Respondent 5).
Hulp vragen betekent dat verwacht wordt dat je het zelf kan
Een respondent geeft aan dat hulp vragen moeilijker is dan ingaan op een hulpaanbod, omdat in je in
het eerste geval denkt dat van je verwacht wordt dat je het zelf zou moeten kunnen (R7):
Als je zelf hulp moet vragen dan denk je dat eigenlijk van je wordt verwacht dat het je het zelf zou
moeten kunnen en weten, terwijl als je hulp wordt aangeboden dan is het eigenlijk vanzelfsprekend
dat je daar hulp bij zou kunnen krijgen (Respondent 7).
De mantelzorger is niet ziek, de zorgontvanger is ziek
Een respondent vertelt spontaan dat het een drempel is dat zij (en andere mantelzorgers) zichzelf niet
als hulpbehoevend zien, omdat niet zij maar de zorgontvanger ziek is (R5):
Ik denk dat voor die meeste mensen dat een hele grote drempel is, want wij voelen ons niet ziek.
Degene die daar opgenomen is is ziek. Wij voelen ons niet ziek. We zijn ook wel min of meer ziek,
want je krijgt een behoorlijke tik mee en dan moet je het maar op kunnen brengen om te bellen van
eh ik kan het niet meer aan dus ik bel hulp. Dat is heel moeilijk (Respondent 5).
Opnieuw problemen op tafel leggen
Drie respondenten vertellen dat het een drempel is om opnieuw hun knelpunten aan een ander uit te
leggen (R3, R5, R9). Eén van hen is na het POM‐gesprek niet over deze drempel heen gekomen (R5):
Je gaat niet zo makkelijk weer naar een ander toe om hulp te zoeken en weer je problemen op tafel
te leggen. […] Voor mij is het dan: je moet er weer uit, je moet er weer naartoe en dat soort dingen
meer. Je moet weer gaan vertellen en eigenlijk wil je het wegstoppen. […] Zelf kon ik het niet
opbrengen (zucht) om dus hulp te gaan zoeken (Respondent 5).
Onrust
Twee respondenten geven aan dat ze geen gebruik hebben gemaakt van cursussen en bijeenkomst‐
en voor mantelzorgers omdat ze rust wilden (R6, R7):
… op zich van: ‘oh, dat kunnen we wel eens een keer gaan doen’. Maar op een gegeven moment kom
je ook in een fase van: ‘nu vind ik het allemaal wel best. Even rust, hoor’. Dan gaat het zoals het gaat
en dan ga je bij [naam zorgontvanger] op bezoek en je komt weer thuis en op een gegeven moment
wordt het zomer en je gaat op vakantie (Respondent 7).
Toen [bij voormalige instelling zorgontvanger] kon je eventueel met lotgenoten spreken, maar dan
moest je voor mijn gevoel weer met hele vreemde mensen gaan praten die ik eigenlijk niet kende en
op dat moment had ik daar eigenlijk niet zo’n zin in zal ik maar zeggen, want dan was ik gewoon
zelf te druk en te onrustig en ja dus dan moest je ook weer naar A. iedere keer weer heen en weer
rijden en dat was dan ook weer een grote onrust al dat soort dingen die erbij kwamen dus dat heb ik
eigenlijk niet gedaan. Dat vond ik gewoon te veel rompslomp er nog eens een keertje bij […].
Toentertijd gaf dat ook veel onrust en nu ook. Ik heb niet zin om constant van huis te gaan na het
werken om daar nog eens een keer weer over na te denken, want ik heb al in feite me hoofd vol wat
dat aan gaat (Respondent 6).
50