Evaluatie van Preventieve Ondersteuning ... - Trimbos-instituut

gehaald en dat dit "foute boel" is. Volgens de respondent gebruikt de jongen de zorgontvanger voor
de zorg (bijv. eten) die hij daar krijgt. Deze situatie is tot stand gekomen na het POM‐aanbod (R4):
…ik heb laatst een keer gedacht van: ‘hoe zou ik dit anders op kunnen lossen? Zal ik een gesprek met
haar psychiater aanvragen en als ze daar dan weer komt, dat hij dan dat gesprek met haar
aanknoopt?’ Maar daar moet je zo’n man helemaal niet mee lastig vallen. Die heeft helemaal geen
zin in dat soort gesprekken. […] Die gaat toch niet over de inhoud van haar leven zitten praten. Nee,
ik zou niet weten bij wie. […] Wie zou me hier nou nog meer bij kunnen helpen? (Respondent 4).
Een respondent vertelt dat ze in het verleden ook heel graag hulp had gewild, maar dat ze niet op de
hoogte was van de mogelijkheid van Begeleid Zelfstandig Wonen. Toen de respondent achter de
mogelijkheid kwam, heeft ze de ondersteuning ingeschakeld. De respondent vertelt over een
informatieavond waar ze de kennis opdeed (R12):
… daar had ik heel veel opgestoken en dingen gevraagd en in de pauze sprak ik een casemanager.
Hij zegt: ‘goh, woont uw zoon zelfstandig?’. Ik zeg: ‘ja’. ‘En wat voor hulp heeft hij?’ ‘Ja, niemand’.
‘Ja?’ ‘Ja, wij’. ‘Wie doet dat dan?’ ‘Ja, wij.’ Maar hij zegt: ‘komt er niet iemand van de RIBW bij hem
ofzo?’ ‘Nee, kan dat dan?’ Nooit werd er mij wat verteld of gezegd. Toen heb ik dat in werking gezet
(Respondent 12).
Een andere respondent vertelt dat ze in het verleden niet het idee had dat ze bij thuiskomst van de
zorgontvanger (na een opname) ondersteuning kon vragen aan de hulpverlening van de zorg‐
ontvanger. De respondent vertelt dat ze toentertijd het idee had dat ze zelf volledig de zorg op zich
moest nemen, nu de zorgontvanger weer thuis was (R6):
In eerste instantie had ik echt het idee dat ik er alleen voor stond en dat hulp alleen maar voor hem
was (Respondent 6).
Hoe kan je om jezelf denken als de zorgontvanger constant bij je is en aandacht vraagt?
De respondent vertelt dat ze kort voor het POM‐gesprek heeft besloten dat ze duidelijk haar grenzen
aangeeft bij de hulpverlening van de zorgontvanger:
…door de jaren heen eigenlijk weet je gewoon van er komt nog zo’n tijd achteraan en dat kan ik
gewoon steeds minder lang volhouden. Dat weet je gewoon, dus ik heb dat nu gelijk al aangegeven
van: ‘jongens, ik kan dat gewoon niet’. Maar dat is een beetje door de jaren heen gegaan. Die eerste
keer dan ga je maar door en door en door en totdat je zelf inderdaad instort (Respondent 6).
Wanneer de interviewster vraagt of de respondent zelf of anderen voor die tijd tegen haar hebben
gezegd dat ze het misschien rustiger aan zou moeten doen, antwoordt de respondent:
Tja, nou eigenlijk niet zo. Wel eens met gezamenlijke gesprekken dat ze zeiden: ‘je moet ook om
jezelf denken’, maar dan denk ik: ‘hoe kan dat als iemand zo constant bij je is en aandacht vraagt?
Dan geef je die aandacht ook’. Het is heel moeilijk om dan die grenzen te stellen (Respondent 6).
Ondersteuning op het gebied van ‘weten’
Er is gewoon heel veel hulp. Je moet alleen maar weten dat het bestaat. Daarom vind ik dit [POM]
ook heel bijzonder (Respondent 10).
Naast bovenstaande belemmeringen voor het inschakelen van ondersteuning, komt naar voren dat
POM bij een aantal respondenten positief inspeelt op de drempel ‘weten’. Respondenten geven aan
dat POM je op de hoogte brengt waar je terecht kan en wat ondersteuningsmogelijkheden zijn.
Weten dat je hulp mag vragen
Ten eerste geeft een respondent aan dat POM heeft bevestigd dat ze ondersteuning mag vragen en
dat ze haar grenzen kan aangeven bij de hulpverlening van de zorgontvanger. Op de vraag in
53