Evaluatie van Preventieve Ondersteuning ... - Trimbos-instituut

[Naam zorgontvanger] is in de war. Dat vonden wij, dat vond de arts, maar de verpleging dacht er
toch iets anders over. Die dachten toch dat hij een vervelend agressief mannetje was en dat kregen
wij dan ook te horen, terwijl hij normaal niet zo is. Hij is niet zichzelf, maar zij kenden hem niet. En
daar kwamen we in het begin ook niet zo doorheen en dat hebben we in dat POM­gesprek kunnen
zeggen en dan voel je je wel gesterkt om dat naderhand nog eens met die arts te bespreken. Goed
en die steunde ons er wel in, want die zag ook wel dat het toch door die psychose kwam dat hij zich
gedroeg zoals hij zich gedroeg (Respondent 7).
Een andere respondent geeft aan dat het POM gesprek een steuntje in de rug was om door te voeren
wat ze wilde, namelijk haar grenzen aangeven bij de hulpverlening van de zorgontvanger (R6). Op de
vraag wat de respondent aan POM heeft gehad, antwoordt de respondent:
…een steuntje in de rug, een heel erg steuntje in de rug, van wat ik eigenlijk wil voor mezelf is niet
raar, dat is vrij menselijk in feite en dat mag ik vragen. Wat ik nodig heb, mag ik vragen. Ik hoef
mezelf niet weg te cijferen. Echt dat steuntje in de rug, dat is heel belangrijk geweest (Respondent
6).
Ten slotte vertelt een andere respondent dat de POM‐medewerker haar gestimuleerd heeft om hulp
in te schakelen en zodoende een klein steuntje in de rug heeft gegeven (R5).
8.2.2 Drempel: weten
In deze paragraaf worden eerst de redenen beschreven die de bekendheid met ondersteunings‐
mogelijkheden belemmeren. Vervolgens wordt beschreven op welke wijze POM respondenten heeft
ondersteund wat betreft inzicht in ondersteuningsmogelijkheden.
Belemmeringen op het gebied van ‘weten’
Niet op de hoogte van ondersteuningsmogelijkheden voor mantelzorgers
Een paar respondenten geven aan dat zij niet op de hoogte waren of zijn van bepaalde onder‐
steuningsmogelijkheden. Eén respondent geeft aan dat er vanuit POM geen informatie is geweest
over psycho‐educatie en dat ze zelf zeer veel heeft moeten doen om te weten te komen waar ze een
dergelijke cursus kon volgen (R3):
…wij zijn wel een tijd op zoek geweest naar die psycho­educatie cursus, dus daar hebben we zelf
heel veel voor moeten doen om te kijken waar die was en daar is dus vanuit [instelling
zorgontvanger] ook geen informatie over geweest. […] Dat had ik op internet gevonden, dus het is
vanuit eigen initiatief wat ik had gevonden. Waar ook [naam instelling zorgontvanger] in de lijst
stond dat ze het zouden aanbieden, maar dat was bij [naam instelling zorgontvanger] niet bekend.
Dus verschillende mensen hebben we daarover gebeld en niemand wist daar iets over dus
uiteindelijk hebben we daar zelf echt actie in moeten ondernemen (Respondent 6).
Een andere respondent vertelt dat ze na niet wist waar ze terecht kon voor een financiële tegemoet‐
koming. Deze ondersteuningsvraag uitte zich na het POM‐aanbod (R12):
… of ergens een potje is voor de eerste benodigdheden voor zijn bed enzo, omdat ik van andere
mensen hoor: ’joh, dan moet je dit doen, dan moet je dat doen’. Maar ik weet het helemaal niet. Ik
ken die wegen niet. ‘Ja, dan moet je naar de Sociale Dienst met papieren van hem, want hij gaat
toch de schuldsanering in, zus en zo.’ Ja, ik heb geen papieren, ik weet niet eens wat ik moet doen. Ik
kan er niet eens heen. Maar toen zei de Sociale Dienst: ‘nee, dat moet dan een casemanager van
hem doen’. Ja, die zegt hij gaat maar naar de IKEA toe. Ja, dat kan wel. Ja, dan moeten wij het
betalen. Dat is ook niet erg, maar dan moeten we het wel hebben (Respondent 12).
Niet op de hoogte van ondersteuningsmogelijkheden voor zorgontvanger
Eén respondent geeft aan dat ze niet weet bij wie ze terecht kan voor het inschakelen van onder‐
steuning voor de zorgontvanger. De respondent vertelt dat de zorgontvanger een jongen in huis heeft
52