Evaluatie van Preventieve Ondersteuning ... - Trimbos-instituut

Ondersteuning op het gebied van ‘kunnen’
POM­medewerker als ondersteuningsdienst
Twee respondenten hebben na het reguliere POM‐aanbod zelf contact opgenomen met de POM‐
medewerker voor verdere vragen (R3, R12). In beide gevallen hebben de respondenten de POM‐
medewerker geraadpleegd voor een knelpunt besproken dat na het reguliere POM‐aanbod tot uiting
kwam. De ondersteuning van de POM‐medewerker varieerde van een persoonlijk gesprek (R3) tot
het verschaffen van informatie via de telefoon (R12). Eén respondent had bijvoorbeeld vragen over
een financiële tegemoetkoming. De POM‐medewerker heeft naar aanleiding van haar vragen contact
gehad met maatschappelijk werk en vervolgens telefonisch bevestigd dat de aanvraag van een
financiële tegemoetkoming via de casemanager van de zorgontvanger loopt (R12).
8.2.4 Voorbereiding
Als de drempels ‘weten’, ‘willen’ en ‘kunnen’ weggenomen zijn, kunnen zich vervolgens in de
voorbereiding van het inschakelen van ondersteuning andere belemmeringen voordoen. In deze
paragraaf worden eerst deze belemmeringen beschreven. Vervolgens wordt beschreven op welke
wijze POM respondenten heeft ondersteund bij de voorbereiding van het gebruik van ondersteuning.
Belemmeringen op het gebied van ‘voorbereiding’
Geen onderling contact tussen POM­medewerker en ondersteuningsdiensten
Een respondent vertelt dat ze het als vervelend heeft ervaren dat er geen onderling contact was
tussen de POM‐medewerker en de behandelend arts van de zorgontvanger. De respondent was
ontevreden over haar betrokkenheid bij de behandeling en moest dit na het POM‐gesprek tot haar
spijt nogmaals aan een andere hulpverlener uitleggen, terwijl onderling contact deze belemmering
had kunnen wegnemen (R3):
De POM­medewerker is er echt voor de mantelzorgers. De POM­medewerker en de psychiaters voor
de patiënt hebben onderling blijkbaar geen contact. Dus toen gaf hij mij het advies dat ik ook naar
de vertrouwensarts kan bellen als ik gewoon een onafhankelijk gesprek wil. Dat is het enige wat ik
als vervelend heb ervaren. Dat ik dacht: ‘gadverdamme, nu had ik het heel prettig gevonden als er
onderling contact was geweest’ […], want ik had nu het idee dan moet ik het weer opnieuw bij
iemand gaan uitleggen en het is allemaal zo emotioneel (Respondent 3).
Een andere respondent vindt het een belemmering dat ze zelf de ondersteuning moest regelen na het
POM‐aanbod en dat de POM‐medewerker geen afspraak voor haar kon maken (R5):
Ze regelen dat niet voor je. Je moet het dus gewoon allemaal zelf doen. Het is echt puur dat ene
gesprek en eigenlijk heb je daar dus weinig aan. […] Als hij tegen me had gezegd: ‘hier zit die en die
en ik wil wel vragen of die tijd voor je heeft. Wil je daar een afspraak?’ Dan had ik ‘ja’ gezegd. […]
Dan had ik niet zo lang gewacht als nu. Nu heb ik gewoon een paar maanden te lang gewacht
(Respondent 5).
Hulpverleners van zorgontvanger
Een respondent vertelt dat ze bij het inschakelen van extra ondersteuning voor de zorgontvanger
werd belemmerd door de hulpverleners van de zorgontvanger (R12):
Niemand heb mij willen horen. Nooit. Mijn leven lang niet. Ik heb elke keer zijn casemanager gebeld.
‘Het gaat niet goed met [naam zorgontvanger]. Ik zie het aan hen. Hij is anders, zus en zo.’ ‘Ja, de
enkele keer dat hij komt ook. Eerder kwam hij op elke afspraak en nu niet meer.’ En ik heb ook elke
keer gebeld naar [naam begeleidster BZW], die elke week een uurtje kwam. ‘Ja, ik heb hem van de
zomer gebeld, maar zijn telefoon is afgesneden.’ Ik zeg: ‘ja, dat klopt’. ‘Ja, en zijn mobiel neemt hij
niet op’. Ik zeg: ‘ja, dat klopt want die heeft hij steeds niet’. Hij kreeg steeds van ons een mobieltje,
maar elke keer kwijt, accu kapot. En dus zeg ik: ‘[naam begeleidster BZW], het gaat niet goed met
hem’. ‘Ja, ik heb ook een brief geschreven maar hij komt niet, ik weet het niet’. Maar niemand
ondernam iets (Respondent 12).
56