Proefschrift Crisis in aantocht! - Onderzoek - Hogeschool Utrecht

Deze interactionele aspecten spelen in beide bestudeerde processen maar
de crisismakelaars gaan er zeer verschillend mee om. Ze sorteren dan ook
verschillende effecten:
Sjamaar BON
emotioneel ideologisch
subjectief theoretisch
particulier behoudzuchtig
Ik ga hierna verder in op het verschil in effecten dat de crisismakelaar
bewerkstelligen.
1 De geldigheid en urgentie van het probleem
Een belangrijk aspect bij het aan de orde stellen van een crisis is de geldigheid
en urgentie van het probleem, zo blijkt uit de analyse van beide
situaties. Brengt de crisismakelaar wel een echt probleem naar voren dat
ook onmiddellijke aandacht behoeft? Dit is een belangrijke opgave die in
de interactie wordt beslecht. Zo moet de crisismakelaar aantonen dat hij
niet zomaar een vervelende situatie aankaart maar dat de dreiging ook een
vitaal belang van grote groepen mensen zal aantasten. Anders gezegd: de
makelaar moet laten zien dat hij geen particulier probleem bespreekt, maar
een publiek probleem.
Mijn analyse laat zien dat Sjamaar veel bewijzen aandraagt om de grootte
van de crisis aan te tonen. Zo gebruikt hij lijsten, scripts- en specifieke
eigenschapformuleringen en kwantificeringen om zijn betoog robuust te
maken. Hij laat zien dat hij ervaren is en de feiten kent om de crisis te kunnen
duiden en toont de algemene geldigheid van de kwestie aan. Maar
het effect van al dit overtuigen is dat de media hem niet als eigenaar van
deze probleemdefinitie erkennen. Juist omdat Sjamaar een probleem wil
bewijzen in het interview, moet er blijkbaar iets bewezen worden: Kennelijk
staat de crisis niet onomstotelijk vast. ‘Hij vindt iets en nu moeten wij
dat ook vinden’, is het effect van zijn aanpak. De media doen zijn bijdrage
af als een ‘hartenkreet’ en suggereren dat zijn signaal een particulier probleem
betreft. Het is persoonlijke urgentie die de rector drijft is de reactie,
ondanks de discursieve inspanningen die de rector verricht om deze evaluatie
te voorkomen.
BON start vanuit een heel ander vertrekpunt. De vraag naar de urgentie
van de crisis is bij hen niet aan de orde. Zij presenteren deze crisis als overduidelijk
aanwezig, waardoor zij niemand meer van de noodzaak hoeven
te overtuigen. Deze suggestie van vanzelfsprekendheid werkt in hun voordeel
en biedt een voorsprong op de interactie: ze zijn al begonnen. Bij BON
159