Onderzoek naar afstandsmoeders

haar leven goed op orde. Ze heeft een gelukkige relatie met een nieuwe partneren ze heeft ondertussen een tweede kind gekregen. Rosie beschrijft gedurendehet interview haar zorg en haar verdriet om het verlies van haar eerste kind. Zelegt uit: ‘Nou ja, op dat moment wilde ik het heel graag. Omdat ik zoiets had van,wat is dit? Ik had gewoon geen flauw idee wat het betekende waar ik mee bezigwas. Ik had mijn school niet af, ik had helemaal niks, ik vond het zo belangrijk datik een diploma had. 83 ’De Turks-Nederlandse Fidan was 16 jaar toen ze zwanger werd en bijna 10 jaarlater werkt ze mee aan een interview. Ze kijkt met deze tien jaar extralevenservaring, en met ondertussen een tweede zoon, terug op zichzelf als 16-jarige. ‘Maar ja, ik was toen zestien en ja, ik was niet echt de persoon die gelijknaar de dokter stapte of dit doet of dat doet ofzo, erover praten ofzo, nee, zo’npersoon was ik niet. Ik was nog te jong.. Ja, ik was nog echt jong.’ Haaronzelfstandigheid speelde voor Fidan een grote rol. Ze was in veel opzichten nogafhankelijk van haar moeder. Zij schetst hoe zij na haar 22 ste steeds meer loskwam, en de regie nam over haar leven. Vanuit deze nieuwe situatie blikt zeterug:Het is … Als mijn broer erachter zou komen, mijn oudste broer, dan zou ik echtheel veel problemen hebben. Dus moest ik eigenlijk gewoon echt helemaal uithuis. Ja, gewoon echt helemaal uit huis gewoon. En zestien jaar en dan helemaalergens anders gaan wonen, dat ging gewoon echt niet. Dat durfde ik toen destijdsniet.Toen niet, maar ondertussen heeft ze haar leven anders ingericht en vanuit haarverworven zelfstandigheid kijkt ze met groot verdriet terug op de afstand. Het hadanders moeten lopen. Dat vindt ze 10 jaar later, maar eigenlijk wist ze dat toenook al:Ja, eigenlijk zei ik na de bevalling al meteen dat ik hem niet wilde afstaan. Toenheb ik ook gewoon goed nagedacht. Ik dacht erover om niet terug te gaan naarmijn moeder. Maar toen dacht ik van ja, ik ben zestien, dat hou ik echt niet vol. Ikheb er toen wel met mijn moeder over gesproken, toen ik terugkwam bij mijnmoeder. Maar mijn moeder zei: “Nee, het gebeurt niet!” Toen dacht ik van, nou ja,dan maar zo. Als ik nou terugdenk heb ik echt de verkeerde beslissing genomen.Dat weet ik honderd procent zeker. Ja echt.(..) Als ik had geweten dat mijn levenzo zou lopen, had ik hem niet afgestaan.Fidan is minderjarig als ze bevalt. Omdat ze minderjarig is betekent dit dat ze hetouderlijk gezag bij voorbaat niet heeft, ongeacht of ze zou afstaan of niet. Directna de geboorte moet het gezag voor haar zoon worden geregeld. En dit gegevenheeft grote invloed op haar besluitvorming. Ze maakt in haar afweging83 Meer over Rosie in ‘Een kind past niet in mijn leven’ en ‘Discussie’.121