Onderzoek naar afstandsmoeders

haar moeder’s ogen de meest voor de hand liggende oplossing. Maar Fidanweigert zijn naam prijs te geven want, zo licht ze toe, een man die haar op zo’ncruciaal moment in de steek laat is geen goede man en een huwelijk met hem isin haar ogen onmogelijk.Fidan kijkt ruim negen jaar later met veel spijt op de ATA terug. Ze herinnert zichde periode van afzondering in een opvanghuis gedurende de laatste maandenvan haar zwangerschap: ‘Daar heb ik veel nagedacht, zowel voor als na degeboorte van mijn zoontje. Van dat ik hem niet wilde afstaan. Enne..dat is nietecht goed gelukt. Ik heb het wel met mijn moeder besproken, maar nee. Want zewas bang dat mijn oudste broer er achter zou komen. Dus dan had ik helemaalhet huis uit gemoeten. Gewoon echt helemaal uit huis. En zestien jaar en danhelemaal ergens anders gaan wonen, dat gaat gewoon echt niet. Dat durfde ikdestijds niet. (..) Ik ben niet echt met de Turkse cultuur opgevoed, maar je zit ertoch mee. Voor de Turkse cultuur moet je voor je huwelijk gewoon maagd zijn endie dingen worden echt heel serieus genomen. Maar dat was bij mij destijds dusniet zo. Als die persoon achter mij had gestaan, niet dat hij meteen met me hadmoeten trouwen, maar misschien na twee, drie jaar of zo, dan was het echt heelanders geweest. Maar omdat hij me zo in de steek liet, ging ik hem niet achterna.’Fidan is ondertussen bijna tien jaar ouder. Ze heeft een man en een tweede zoon.Na de ATA is er veel in haar leven gebeurd. Haar aanstaande bruidegom werd altijdens de zwangerschap gekozen, maar het huwelijk vond niet direct plaats. Paseen jaar later werd er in Turkije verloofd. In de tussentijd woont Fidan met haarmoeder en broer in Nederland. Haar moeder heeft kinderen uit een eerderhuwelijk, en haar oudste zoon, Fidan’s halfbroer, is getrouwd en woont met zijnvrouw vlakbij zijn moeder. Fidan’s vader woont in Turkije en haar halfbroer iseigenlijk de vaderfiguur, zo legt ze uit. Fidan heeft het zwaar na de ATA. Eenaantal maanden na de geboorte kan ze de situatie niet meer aan en doet ze eenzelfmoordpoging met pillen, met een ziekenhuisopname als resultaat. ‘Nadat ik opmijn zestiende zwanger werd, eigenlijk tot mijn 22-ste heb ik best wel moeilijkejaren gehad.’ Haar moeder doet er alles aan om het leven van Fidan tecontroleren. ‘Ik mocht nergens heen, ik mocht niets doen. Vooral niet met mijnvriendinnen op stap. Dat mocht al helemaal niet. Ze was heel streng. Ik werktetoen bij een bedrijf en toen leerde ik iemand anders kennen. Ik was nog veel tejong om te trouwen en dan word je gelijk verliefd op iemand anders. Mijn moederhad de keuze [voor de Turkse bruidegom] voor mij gemaakt, maar dat wasgewoon een wanhoopspoging denk ik, omdat er zoveel problemen waren. Hetwas gewoon geen echte liefde.’Fidan voelt veel voor de Nederlandse jongen die ze na de ATA en voor haarhuwelijk heeft ontmoet en weer wordt ze ongepland zwanger. Trouwen kan ze nietmet hem, zo concludeert ze. Dat zal haar familie niet accepteren. Ze isondertussen 18 of 19 en besluit onmiddellijk een abortus te doen. Ze twijfelt over66