Onderzoek naar afstandsmoeders

Het verschil tussen geheimhouden en het als een privékwestie beschouwen iseen nuance. Aan beide vormen ligt wantrouwen of angst voor het oordeel van eenander ten grondslag. Bij ATA kan geheimhouding variëren van ‘het met niemanddelen’ tot het kind ergens te vondeling leggen. Maar die categorie moeders valtbuiten de kaders van dit onderzoek. De vrouwen die binnen de kaders vallenhebben op zijn minst gesproken met iemand van de RvdK en/of van de Fiom,vaak na doorverwijzing van een andere deskundige, bijvoorbeeld een huisarts, diedan ook op de hoogte is van de vertrouwelijke informatie.Belangrijk is of de (aanstaande) afstandsmoeder haar situatie, het feit dat zeongepland zwanger is, heeft gedeeld met mensen uit haar sociale netwerk. Endan kan weer onderscheid gemaakt worden tussen het expliciet of impliciet delen.Uit enkele dossiers blijkt dat verwanten soms weten wat er aan de hand is, maarmeegaan in het taboe en excuses over vleesbomen, ontstoken galblazen ofnierproblemen niet aan de kaak stellen. Jolanda is een moeder zonder migratieachtergrond.Zij heeft op het moment van het interview drie jaar geleden haar kindafgestaan. Zij schrok enorm toen de dokter haar 25 weken gevorderdezwangerschap vaststelde. Ze informeerde haar ouders en haar broer. ‘Voor derest weet niemand het, want als ze het weten, dan moet je toch weer gaanuitleggen waarom je zo’n beslissing neemt en dat gaat niemand wat aan. Dusmoest ik toch wat hebben om te kunnen zeggen tegen de buitenwereld van, nou,dit is het.’ Dus bespreekt ze met de huisarts hoe ze hiermee om kan gaan en hoeze haar veranderende buik zou kunnen verklaren:J: Natuurlijk vraagt je omgeving aan je of je zwanger bent, en, dan blijkt eenvleesboom handig te zijn, want daar krijg je ook zo’n buik van.Onderzoeker: Dat had de huisarts gezegd?J: Ja. Zodat ik dan toch iets kon zeggen tegen de buitenwereld: “Nee ik ben nietzwanger”. Maar het was wel echt zo’n buik op een gegeven moment.Bij Marianne liep het heel anders. Ook zij heeft op het moment van het interviewdrie jaar geleden afgestaan en heeft geen migratie achtergrond. Ze vertelt hoe hetfeit dat ze een kind had afgestaan zich als een lopend vuurtje binnen haargemeenschap had verspreid. Ze legt uit hoe ze haar nieuwe partner, die ze nogvan vroeger kende, niet hoefde in te lichten over haar ATA. Al bij hun eersteafspraakje komt het onderwerp ter sprake:M: En toen was het de eerste keer dat we elkaar weer zagen. We zouden koffiegaan drinken. En toen we eigenlijk aan kwamen lopen, toen was het al vuurwerk“all over”. [Al snel bleek dat] hij het al van zijn ex-vriendin had gehoord, en die hadhet weer van mijn zus gehoord, dus het verspreidt zich wel, hij wist het al. Dus bijons is het net wat anders gelopen.Al snel wordt ATA binnen een gemeenschap een ‘publiek geheim’, een situatie dieniet mag bestaan en in gezamenlijkheid wordt gemeden als gespreksonderwerp.69