Onderzoek naar afstandsmoeders

het regeringsbeleid en de discussie zoals die in de media werd gevoerd, over ATAals alternatief voor abortus.V: Ze blaten maar wat en hebben geen idee waar ze het over hebben.Onderzoekster: Wat raakte jou zo, in wat ze zeiden?V: Het zijn twee kwade keuzes. Dit is geen goede vervanging voor abortus. Datvind ik een domme uitspraak. Ze hebben er gewoon niet over nagedacht. DeChristen Unie is dan voor alles wat leeft, dus doe dan maar adoptie. Dan blijft hetkind in ieder geval in leven. Maar dan denk ik van, “en zo’n moeder dan (..)”?De periode waarop Veronique terugblikt is al meer dan twintig jaar geleden en zeis ondertussen getrouwd en heeft nog een kind. Veronique en ook de andereafstandsmoeders die langer geleden hebben afgestaan kunnen bij uitstek delenwat de ATA gedurende een lange periode in hun leven betekende. Veroniquekoppelt dit aan andere grote gebeurtenissen, die daarna in haar levenplaatsvonden zoals het krijgen van een tweede kind. Veroniques contact methaar eerste dochter is ondertussen hersteld. Desondanks heeft de ATA diepingegrepen in haar leven.Zo gauw het werd ontdekt door mijn moeder was ik al 7 maanden zwanger. Ik wisteigenlijk al wel dat er iets helemaal fout was, maar je verdringt het zoerg..schaamte..dat is het enige wat ik kan zeggen. Dat was het gewoon.Schaamte. Zo ontzettend bang. Dus toen mijn moeder het ontdekte gingen wenaar de dokter. Nou, toen brak de hel los. Dat was het einde van de wereld voormij. Ik heb uiteindelijk angststoornissen ontwikkeld, zeg maar. Maar op datmoment begon de eerste hyperventilatieaanval. De dokter zei van “volgens mij ziter een kind in je buik”. Maar dat kon absoluut niet. Gewoon absoluut niet. Ik wasecht als de dood. Ik was ontzettend bang. Vooral naar mijn ouders toe. (..) Dieontzettende schaamte..Ik was vooral bang voor mijn vader. Zijn reacties zijn nogalheftig. En toen was het dus zo. Dus gelijk door naar het ziekenhuis. Gelijkcontrole en toen heb ik me gelijk afgesloten voor de hele wereld. Op het momentdat het ontdekt is.De ouders van Veronique vinden de zwangerschap van hun 15-jarige dochter eenblamage. Ze zijn bang voor de veroordeling van de dorpelingen. Bovendien zijn zebang voor inkomstenverlies, want deze dorpelingen zijn tevens de klanten vanhun zaak.V: Het was dus één grote paniek. We kregen onderweg nog bijna een ongeluk.Iedereen was helemaal van de kaart. Het was echt een ramp. Dat vergeet ik echtnooit meer.Onderzoekster: Dan sta je heel alleen. Als je ouders zo paniekerig reageren.V: Ik had helemaal niks aan hun. Helemaal niks. Ik heb die periode helemaalalleen gedaan. Op een gegeven moment werd dan voorgesteld van “het blijftgeheim”. Ik heb zelf in het hele verhaal niks besloten. Ten eerste was ik nietbereikbaar en ten tweede deed ik alles voor mijn ouders. Ik schaamde me zo erg.Ik dacht dat ik hen van alles had aangedaan. Dus mijn moeder besloot dat hetgeheim bleef, voor de zaak en blabla. Dus ik moest in een gastgezin. Dat is134