Onderzoek naar afstandsmoeders

overigens als grotendeels positief ervoeren, beleefden Veronique en Hester deachterhaalde leugen als een enorme bevrijding.Ook vrouwen die veel korter geleden hebben afgestaan kampen met de leugenwaarin hun leven zich afspeelt. Dit komt niet altijd omdat anderenafstandsmoeders het zwijgen opleggen. Zo beschrijft Inge hoe zij zichzelf hetzwijgen oplegde toen ruim 6 jaar geleden haar zwangerschap werd vastgesteld.Ze beschrijft: ‘En als ik de deur uit ging dan ging ik echt naar een stad of een dorpver weg, dat ik geen bekenden tegen zou komen. Want verder had ik ook niet echtde behoefte om het te delen, want het is natuurlijk toch een uitzonderlijke situatieomdat ik toen toch al voor mezelf het besluit had genomen van, “ik wil het kindjeniet, dus ik ga ‘m afstaan” en ja, dat is niet iets alledaags. Je wilt niet de reactiesvan iedereen, bewust of onbewust meekrijgen. Het is mijn ding.’ Om de leugen instand te houden worden carrièreplannen omgebogen en studies gestopt. Ingevertelt:I: (..) Ik ben in die tijd ook met mijn studie gestopt. Ik studeerde nog tot die tijd, …een HBO-opleiding. Ik ben, eigenlijk op het moment dat ik het echt door had dat ikinderdaad zwanger was (..) en dat het niet meer ging om het af te breken, toenben ik met mijn studie gestopt. Op school heb ik toen eigenlijk alle contacten ookverbroken. (..) Die twee vriendinnen, waar ik het al over had, die wonen vlak bijmij. Eentje in de straat, de andere een straat verder. Die kwamen naar mij toe,maar ik ging ook niet meer naar hun toe.Inge heeft de neiging om haar situatie te verbergen en raakt daarmee haaropleiding en haar sociale contacten kwijt. Christy vindt het moeilijk om mensenniet te informeren en ervaart hierdoor vergelijkbare consequenties:C: Ik werkte zoveel maanden in een winkel en ik moest in een keer gaan vertellendat ik met zwangerschapsverlof moest. Al snel daarna vertelden ze me dat mijncontract niet werd verlengd. Ik wist gewoon dat het daarom gewoon ging. Maar ja,je hebt niet echt de bewijzen om daar dan eigenlijk een rechtszaak van te maken.Daar had ik ook geen zin in. En ja m'n kamer. Ik woonde op een kamer in de stad.Die wilden me ook weg hebben. Maar blijven ging toch niet. Het was niet echt eenkamer dat je zegt van nou, daar ga ik heel lang in zitten. Ja en vrienden die ik ineen keer kwijt raakte. Mensen die zeggen dat ze je gaan steunen door dik en dun.Christy wilde mensen die ze als haar vrienden beschouwde informeren. Maar datvond ze moeilijk, omdat ze ervaart dat ze de ATA moet uitleggen. Op de vraagwat ze dan moet uitleggen antwoordt ze: ‘Puur de adoptie. Ik probeer zelf mensennooit te veroordelen. Op zo'n dag wordt je veroordeeld, maar dan niet door één,maar door heel veel mensen om je heen. (..) Op een gegeven moment hoor jeniks meer van ze en dan vraag je van “wat is er?”. Ja, meestal zeiden ze dan nietsof dan merkte je het gewoon aan hun houding of aan hun manier van doen ofweet ik veel wat..Je weet dat het gewoon aan dat lag, dat wist je gewoon. Datvoelde je van binnen.’ Christy heeft na de ATA alle contacten met haar toenmalige136