Onderzoek naar afstandsmoeders

later graag zou willen krijgen. Gedurende het interview benadrukt ze de juistheidvan de beslissing tot ATA.Onderzoekster: (..) En wat waren dan de mogelijkheden die de hulpverlener metje wilde bespreken om toch contact te houden met je kind of met deadoptieouders?J: Die heb ik eigenlijk nooit echt besproken want ik heb dat gewoon niet. Dat wasvoor mij gewoon van..ik sta het af, en daar blijft het voor mij bij. Ik ga verder niet..ik kan wel een brief schrijven van waarom ik het gedaan heb of nee, ik hebgewoon gezegd.. ik zie wel wat er over jaren, of weet ik veel wanneer, voor als ercontact gaat komen, maar ik wil het nu gewoon niet.Onderzoekster: Een brief schrijven?J: Ja, een brief schrijven met waarom ik het afgestaan heb. Puur voor haar [hetkind], als ze de leeftijd bereikt heeft. Zo van “tijdens de zwangerschap heeft jemoeder dit geschreven”, ofzo. Maar dat wilde ik niet en dat kon ik niet. Ik hadzoiets van “ik doe dit zo en dit is mijn manier”. Dit is voor mij de beste manier.Een persoonlijke brief gericht aan haar kind kon Janneke niet schrijven, dat vondze te zwaar. Op het moment dat de onderzoekster het onderwerp aansnijdt overhoe ze zou aankijken tegen een toekomstige ontmoeting deinst Janneke letterlijkterug in haar stoel.Onderzoekster: Stel over een jaar of zestien krijgt jouw kind interesse in jou. Hoekijk je daar tegenaan?J: Geen idee. Die vraag is mij geregeld gesteld. Ik zeg, dat weet ik niet. Dat zie iktegen die tijd wel. Weet ik niet.Onderzoekster: Dat is nog niet aan de orde.J: Nee, dat is niet aan de orde, sowieso niet. Mijn hulpverleenster heeft ookgezegd “een kind heeft recht om te zoeken vanaf zijn achttiende” geloof ik. Dankrijgt het papieren, tenzij het eerder in een crisis komt en het belangrijk is. Maardat weet ik niet. Ik weet niet hoe ik dan in mijn leven sta en wat ik doe.(..) Dat zijnvan die dingen, dat kan ik niet overzien.Onderzoekster: Nee, Hoe je het dan ziet, dat zie je dan wel weer.J: Ja.Onderzoekster: En als het nu dan zou zijn?J: Dat weet ik ook niet. Dat moet me overkomen. Dan moet de Fiom opbellen van“J. kan je hier komen? Er zijn wat dingen die ik met je wil bespreken.” Pas als datgebeurt, weet ik wat ik doe. Ik kan daar niet over beslissen als ik dat niet weet,zeg maar. Dat is hetzelfde als mensen zeggen, “oh, als ik zwanger ben, dan zouik dit doen.” Dat weet je niet, dat weet je pas als je het echt hebt.Onderzoekster: Daar ben je nog niet mee bezig.J: Daar kan ik ook niet mee bezig zijn, dat kan ik wel denken, maar daar kom jetoch niet uit.Janneke reageert wat geprikkeld op het doorvragen van de onderzoekster. En deonderzoekster, beïnvloed door de gesprekken die ze met andereafstandsmoeders heeft gehad, kan de stelligheid van Janneke bijna niet geloven.Ze is op zoek naar momenten van twijfel, maar Janneke toont geen twijfel. Op een144