Onderzoek naar afstandsmoeders

vrienden verbroken. Het opbouwen van nieuwe vriendschappen en relaties gingmoeizaam. De eerste nieuwe partner die ze na haar ATA heeft wordt woest als zehem informeert. Langzaam aan glijdt Christy in een depressie: ‘Ik gaf mezelfoveral de schuld van en ik begon overal om te huilen. Als ik maar een babyhoorde ging ik al huilen’. Pas na 8 jaar en na intensieve therapie heeft ze hetgevoel dat ze uit haar depressie klimt.Nicky, de geadopteerde vrouw uit Latijns Amerika, ervaart de breuk met haarvriendenkring als een bevrijding. Zij verblijft tijdens de laatste periode van haarzwangerschap in een tienermoederhuis en bouwt daar in korte tijdvriendschappen op die meer voor haar betekenen dan de vrienden en vriendinnendie ze achterlaat in haar woonplaats.N: Ja. Ik ging [na de bevalling] nog even terug naar het huis waar ik zat. Want mijnbeste vriendinnetje die ik daar ondertussen had, die moest ook nog bevallen endie had gevraagd of ik wel bij haar bevalling wilde wezen. Dus dat is ook gebeurd.Zij had wel echt een helse bevalling. Ik vond het echt heel zielig. Maar ik had welalle contacten die ik toentertijd had, die heb ik wel afgesneden.Dus vanaf het moment dat ik wegging heb ik ook mijn vriendinnen niet meergezien. (..)Onderzoekster: Waarom heb je hen er niet bij betrokken ?N: Omdat het een dorp is. En dorpen, daar kun je je beste vriendin nog zoveeltoevertrouwen, maar met een borrel, dan ligt het toch nog op tafel. Dat kon ik meecht niet.. dan had ik nog al die stappen voor niks ondernomen. Dat kon ik meecht niet permitteren.Onderzoekster: Maar dan heeft het dus wel nogal veel consequenties gehad, wantje bent dus al je vrienden uit je woonplaats kwijtgeraakt.N: Ja, eigenlijk wel, maar wel bewust.Nicky had al tijdens de zwangerschap, voor ze wist dat ze zwanger was, eennieuwe vriend leren kennen. Ook hem informeert ze niet over haar situatie: ‘Mijnvriend had ik ook nog steeds in die tijd. Dat was best wel heftig. We gingen netdrie maanden met elkaar en ineens besloot ik om weg te gaan. Hij wist nietwaarom, dus ik had tegen mijn ouders gezegd dat ze moesten vertellen dat (..) ikeven weg was voor rust. Dat was toch de helft van de waarheid. Iedereen vonddat logisch klinken.’ Via internetcommunicatie verneemt Nicky hoe haar socialecontacten speculeren over waar ze naar toe zou zijn. Nicky moet er om lachen, enlegt nu drie jaar later uit er geen moeite mee te hebben. Ze deelt haar situatie methaar adoptiemoeder en dat is genoeg.Nicky gaat er op haar negentiende, drie jaar na de bevalling ogenschijnlijkontspannen mee om. De ATA heeft haar geholpen om te breken met mensenwaar ze niet mee verder wilde. Bovendien zijn haar adoptiefouders op de hoogteen zij voelt zich door hen gesteund. Zij is een uitzondering in hoe ze het leven metleugens ervaart. Ook in dossiers wordt door hulpverleners gerapporteerd over deproblematische situatie. Zo citeert een hulpverlener een Marokkaans-Nederlandse137